Nýjar kvöldvökur - 01.10.1959, Blaðsíða 52

170
DALURINN OG ÞORPIÐ
N.Kv.
finna og nú hvíldust þau, meðan merinirnir
sváfu. Drengurinn Ijrosti ekki lengur.
Hlakkar pabbi mikið til, þegar dreng-
irnir hans eru orðnir stórir?
Hann settist í hlaðvarpann. Hann undi
hinni gullnu kyrrð, hinni móðurlegu hvíld,
sem vornóttin bauð. Skúraskýið læddist
liægt yfir hlíðinni á móti, en kögur þess
roðnaði skymdilega, breyttist í sindur regn-
Jjogans í hinni miklu deiglu allra lita. Nú
sváfu allir. Nei, þar kom kötturinn, steig
ofur varlega út fyrir þrepskjöldinn, því bær-
inn var í hálfa gátt. Kisa lygndi augunum
rnóti birtunni, brá svo annarri löppinni yfir
augun, eins og manneskja, sem þurrkar
móðu af gleraugunum sínum, eða tár af
hvarmi. Svo læddist hún suður hlaðið og út
á varpann. Hún tók upp lappirnar til skiptis
og hristi þær, því varpinn var votur en kisa
þrifin. Hún sló út löppinni eftir flugu, sem
ílaug rétt við trýnið á henni, eldsnöggt, og
veiðiviss missti kisa ekki marksins. Síðan
brá hún sér upp í bæjarsundið og skimaði
að húsabaki, þar sem hún heyrði tísta í smá-
fugli. Búrgluggakrílið varð fyrir henni
liálft á kafi í grasi. Hún læddist áfram, með
rófuna upp í loftið, á votum þófum og í
veiðihug. Drengurinn horfði á eftir henni,
þar til hún hvarf bak við bæinn.
Skemman snéri skökku þili fram á hlað-
iö. Viðirnir í henni voru fúnir og norður-
veggurinn að hruni kominn. Það lá haugur
af mold inni á gólfinu. Bæjardyrnar voru
litlu skárri. Það byggir enginn upp í
Reykjaseli. Það voru kannski gerðar áætl-
anir urn að byggja stórar kirkjur og gengið
með samskotalista um dalinn eins og í
fyrra, en þessi bús vorn látin eiga sig, eins
og vetrarveðrin skildu við þau.
Faðir drengsins var búinn að ditta mikið
að húsuin í Reykjaseli þessi ár. Hann
Jjyggði nýtt fjós, hlóð vegg í búrið, keypti
árefti ntan frá sjó og dittaði að báðum fjár-
Lúskofunum. keypti maskínu í baðstofuna
o. fl. I vor hafði hann hugsað sér að rífa
skemmuna, eða að minnsta kosti þakið og
norðurvegginn. Einu sinni stóð drengurinn
hjá honum og spurði:
Hvað færðu fyrir að gera allt þetta,
pabbi minn?
Þá hafði faðir hans rétt sig upp sem
snöggast og tekið hendinni aftur fyrir bakið,
eins og hann kenndi til. Hann svaraði:
Og ætli það verði nú ekki lítið.
Þetta svar líkaði drengnum ekki. Honum
fannst sanngjarnt að slegið væri af eftir-
gjaldinu, svo faðir hans hefoi eitthvað fyrir
sína vinnu. En eigandinn var á öðru máli.
Hann sasði, að ekki væri sín þægðin. Hann
sagði ennfremur, að sér væri ekki kunnugt
nm annað, en byggingin í Reykjaseli væri
forsvaranleg, þegar inn væri komið, þó ekki
væri konunglegt heinr að líta. Hann sagði
að fátæklingar ættu ekki að gerast of
heimtufrekir, heldur hugsa meira um að
standa í skilum. Hann sagðist ekki kæra
sig um að byggja sínar jarðir upp á að fá
eftirgjaldið greitt í dútli.
Ekkert af þessu hafði farið fram hjá
drengnum Hann undraðist þolinmæði föð-
ursins og skildi ekki að hún kom af nauð-
syn. Hann borgaði öll prestsgjöld, öll eftir-
gjöld upp í topp og lét sinn síðasta pening,
þegar skuldunautarnir kröfðu.
Drengurinn tók upp bækur sínar og fletti
þeim. Flóra vakti athygli hans. Hann lagðist
á magann, með hönd undir kinn, olnbogana
i grasinu og las urn ættir blómanna, athug-
aði myndir af þeim. Hann dáist að þeim
manni, manni, er svo mikið vissi um blómin.
Hann las af kappi, meðan vornóttin tendr-
aði eld sinn yfir fjöllunum. Gráar hlíðarn-