Nýjar kvöldvökur - 01.10.1959, Blaðsíða 13

N.Kv.
LÍTIL JÓLASAGA
131
andi að sýna sig í honum, eins og börnum
er títt, en sérstaklega var hún þó uppá-
þrengjandi við Línu, sem tók því öllu hóg-
lega framan af, enda þótt þetta sýningar-
brölt yki frekar en ekki á amalyndi hennar.
— Jú, kjóllinn sé fallegur o. s. frv. En þar
kom þó að lokum, að henni tók að leiðast
þessi suða um kjólinn, og hreytir úr sér í
styttingi: „Já, ég er búin að sjá þennan
kjól.“ En þetta var Gerðu næg ástæða til að
taka stjórann inn í herbergi foreldra sinna
og segja mömmu sinni, að nú sé einn dint-
urinn kominn í Línu, hún hafi bara ekki við
að hreyta í sig ónotum.
Sveinn bóndi var einn þeirra manna, sem
hafa -bókstaflega engan hemil á tilfinning-
um sínum, og svo viðkvæmur og meirlynd-
ur, að ekkert aumt mátti hann sjá eða heyra,
enda var hann af ýmsum auknefndur „grát-
ur“ af lítilli virðingu og þó enn takmark-
aðri skilningi. Annars var hann hæggerður
og afskiptalítill, hæði innan heimilis og ut-
an. Hann heyrði einhvern ávæning af lciög-
unarmálum dóttur sinnar og þótti miður.
Hann gaf sig þó ekki að því, en gekk tafar-
laust fram í baðstofuhorn að rúmkorni Línu
iitlu, en þar grúfði hún grátandi yfir höfða-
lagið. „Veslings barn,“ sagði hann og
klappaði blíðlega á kollinn á henni. En
hann var víst ekki maður fyrir frekari orða-
lengingum í svipinn, heldur snaraðist yfir
þvera baðstofuna og fór að horfa út um
gluggann, — út í glórulaust myrkrið. Inn-
an stundar kom hann þó aftur að rúminu,
laut yfir Línu litlu og mælti lágróma: „Nú
hættir þú að gráta, Lína mín. Eg finn það á
mér, að þetta lagast bráðum allt saman, og
þú átt eftir að vera glöð alltaf. Guð huggar
áreiðanlega lítil börn, sem eiga svo bágt, að
þau gráta á jólunum. Þér er óhætt að treysta
því, og nú hættir þú að gráta.“ Síðan fór
hann inn í hjóna-herbergið, því að nú var
kominn tími til að lesa jóla-hugvekjuna og
syngja jólasálmana. Og á meðan þáð stóð
yfir huggaðist Lína ótrúlega mikið.
Og á þessum vetri kom Sveinn því til
leiðar við konu sína, að þau tóku Línu litlu
í fóstur. Skipti þá mjög um til hins betra
íyrir henni, svo að fullyrða má, að fortöl-
ur Sveins yrðu að áhrínsorðum. Því að orð-
ið: „fóstur“ er sterkt og leitar til hjartans.
—---------Nú er Lína, eða frú Karólína,
eins og hún er nú kölluð, komin yfir sjötugt,
og lifir í allsnægtum hjá einni af dætrum
sínum. Hún giftist ung læknakandidat, sem
var í kaupavinnu hjá Sveini fóstra hennar
síðasta sumar námsáranna. Settust þau að í
Reykjavík og lifðu þar í ástríku hjónabandi
um hartnær hálfrar aldar skeið, við alls-
nægtir og eignuðust mörg efnileg börn. —
Marga veglega jólagjöf hefur frú Karólína
meðtekið um dagana og margri jólagleði
íagnað. En þessum jólum gleymir hún
aldrei, og um það farast henni sjálfri orð á
þessa leið:
„Engin jólagjöf, hversu íburðarmikil sem
hún er, getui kornizt til jafns við huggunar-
atlotin, og kannske ekki síður tárin hans
Sveins míns sáluga. Ég hafði aldrei orðið
þess vör, að nokkur felldi tár mín vegna, og
þetta hvort tveggja orkaði þannig á mig, að
þessi döprustu jól ævi minnar eru jafnframt
þau helgustu jól, sem ég hef-i lifað, og þau
gerðu það að verkum, að síðan hef ég fund-
ið í dýpstu einlægni hjarta míns, hve öll
jól eru óumræðilega heilög.“
22. og 23. október.