Nýjar kvöldvökur - 01.10.1959, Blaðsíða 32

150
ÚR ENDURMINNINGUM GÍSLA Á HOFl
að þér, helvítis ormurinn, hefðirðu verið
svolítið stærri.“ Dálítið var hægt að hafa
gagn af honum við vinnu, en þar kom, eins
og á öðrum sviðum, einræðið fram. Aðal-
iega bar hann heim eldivið og stundum hey-
hagga, þegar bundið var nálægt bænum.
Ekki vildi hann hafa minni poka en tunnu-
polca að bera eldivið í og jafnvel enn stærri.
Bar hann oft ákaflega þungar byrðar. Eitt
sinn, minnist ég þess, er liann var hjá mér á
Syðra-Hvarfi, að verið var að binda skammt
írá fjóshlöðunni, og Björn bar baggana
heim. Vildi hann þá endilega bera tvo hagga
í einu og fæklca svo. ferðum. Létum við það
eftir honum, að tveimur böggum var tjaslað
saman með reiptagli á silunum, og ein-
hvernveginn klöngruðum við þeim upp á
öxlina á karli. Riðaði hann undir byrðinni,
kom henni þó heim, en ekki fór hann fram
á, að þetta væri endurtekið. Eitt vor var
hann með öðru heimilisfólki að rífa hrís,
sem nota átti að nokkru leyti sem fóður, en
hið grófgerða úr hrísnum til eldiviðar. Þeg-
ar halda skyldi heim, bað karl að binda sér
hyrði allvæna og vildi hafa lykkju, sem
harm gæti smeygt fram yfir höfuðið, og
borið svo byrðina á báðum öxlum. Var
byrðin ærið þung, en karl leggur af stað á
undan hinum. Á leiðinni heim var brött
hrekka með allhárri snjóhengju sunnan í.
Var þetta í svo kallaðri Sprengibrekku, sem
svo heitir enn í dag. Þegar við komum suður
á brekkubrúnina, sást Björn hvergi. Datt
mér þá í hug, eins og á kom daginn, að hann
hefði dottið suður af hengjunni. Flýtti ég
mér þá suður af, sé byrðina, en karl hvergi.
Um daginn liafði verið hlýtt veður og sól-
bráð. Þegar ég kom að byrðinni, sé ég fæt-
urna á karlinum standa út undan, en hann
á kafi, nærfellt kafnaðan. Við fallið hafði
byrðin snarazt og lykkjan snúizt að hálsin-
N.Kv.
um á karlinum. Til þess að losa hann sem
íljótast varð ég að skera á böndin, sem lágu
á öxlunum, og velti síðan byrðinni ofan af.
Man ég vel, er karl staulaðist á fætur, hve
hann I^að innilega og heitt fyrir mér fyrir
lífgjöfina og það svo, að ég hef ekki heyrt
hjartnæmari bænir.
Það var fastur siður Björns að sofa í
hlöðum og heytóftum, og berháttaði hann
oían í heyið. Ekki bar á að hann kvefaðist
eða væri kvellisjúkur. Virtist hann fílhraust-
ur til heilsu. Ekkert þótti honum eins vænt
um, sem fyrir hann var gert, eins og að
skrifa ýmislegt fyrir hann. Var það all-
sundurlaust. oftast aðeins upphöf að vísum
eða ritgerðum. Kunni hann feiknin öll, en
eins og áðui segir, var illmögulegt að hafa
not af því. Eitt sinn bað hann mig um að
hiýða sér yfir prédikuu í Vídalínspostillu.
Þuldi hann alveg orðrétt nokkuð fram í
ræðuna, en allt í einu fer hann að hlæja
og kvaðst nú ekki þurfa meira. Æði oft var
hann eitthvað að pára, en það var öðrum en
honum sjálfum ólesandi. Nokkuð bar á því,
að Björn reyndi að yrkja lausavísur. Voru
þær allmisjafnar að gæðum, einstaka lýta-
lausar, en flestar undarlegar og fylgdu ekki
ætíð venjulegum bragreglum. Oft voru í vís-
um' hans sérkennilegar og torskýrðar kenn-
ingar. Hér í Vallasókn var eitt sinn gefið út
handskrifað blað, sem Ljótur hét, en í Skíða-
dal hlað, er Skíði hét. Ekki virðist Birni
hafa líkað þessi útgáfustarfsemi, ef marka
má vísu hans:
Ljótur og Skíði,
báðir bíði bófar þeir
niðri í víðúm vítis leir.
Engin prýði er það lýði,
að alist þeir,
unz hver út af deyr.
Mjög var honum gjarnt að geta um lítar-