Nýjar kvöldvökur - 01.04.1961, Blaðsíða 23

N. Kv.
SÍÐASTA ORRUSTAN
69
brautin var gerð y£ir heiðina, sú sem nú er
farin, og lialdið inn eftir, ofan við bæi í
Kaupangssveitinni.
Þeir Þorvarður og félagar senda nú
nokkra menn í veg fyrir ferðalanga þessa,
ef ske kynni að þeir gætu upplýst eitthvað
um þá Eyjólf og Hrafn, og fyrirætlan þeirra.
— Þetta reyndist vera Eyjólfur ábóti á
Munkaþverá, hinn mætasti maður, og með
honum nokkrir kennimenn og munkar.
Höfðu bændur héraðsins farið á fund ábóta,
er þeir vissu um ófrið þennan, og beðið
hann að freista meðalgöngu.
Ábóti kom nú einmitt af fundi þeirra
Eyjólfs og Hrafns. Sagði hann að þeir lægju
upp á Rauðahjalla yfir Kaupangi. — Það
nafn þekkist nú ekki. En efalítið hefur
hann verið við Bíldsárgil, sunnanvert, efsti
hjallinn þar, eða næst efsti, en þeir heita
nú Geldingahjalli og Selhjalli. Neðar gat
hann ekki verið, til að fjölmennur flokkur
nianna gæti dulizt þar, þeim er staddir voru
niðri á Þórunnareyju. — í Víga-Glúmssögu
er getið um Rauðahjalla, og af frásögninni
þar verður ráðið, að hann hafi legið að
klettagili, þar sem nokkurt vatn féll eftir,
og kemur þá vart annað til greina en Bílds-
árgil. — Verður að álykta að ábóti hafi skil-
ið við flokkinn norðaustur á heiði, eða aust-
ur í dal, því ella er ólíklegt að hann hefði
komið norðan með fjallinu, svo langt sem
séð varð úr hólmanum, heldur eftir Þing-
•uannavegi hinum forna, niður hjá Leifs-
stöðum, — og þeir þá sagt honum að bíða
tuyndu þeir á Rauðahjalla meðan sættir
yrðu reyndar.
Ábóti kvaðst nú hafa rætt við þá Eyjólf
°g Hrafn, og þeir tekið öllum sáttaumleit-
unum treglega, en þó ekki með öllu fjarri.
Réði hann þeim þremenningunum að vera
Vara um sig, því ætlan hinna væri, að
blaupa niður og að þeim, er þeim þætti
fasri á vera. Hefðu þeir harðsnúið lið, og
Vel vopnum búið.
Ekki vildu þeir í Þórunnarey fallast á
boð þeirra Eyjólfs og Hrafns, þau er ábóti
flutti þeim, sem vænta mátti, en settu fram
gagnboð, sem voru all fjarri hinna. — Fór
nú ábóti með þessi skilaboð aftur upp eftir.
Var þeim vitanlega hafnað, og var nú Hrafn
öllu kröfuharðari en Eyjólfur. — Þó slógu
þeir litlu einu af sínum fyrri tilboðum. —
En aðal kröfur beggja aðila á hendur hin-
um voru: utanfarir þeirra og uppgjöf sveita,
— og/eða: að málin yrðu sett í gerð Há-
konar Noregskonungs. — Unr framsal
þeirra Eyjólfs og Hrafns í hendur Þorvarði
virðist ekki lrafa verið rætt, enda hefði það
ekkert þýtt.
Báðu þeir nú ábóta að bera þeim í Þór-
unnarey þau orð, að e£ ekki yrði gengið að
þessum síðustu kostum þeirra, þá buðust
þeir að berjast til úrslita á grundinni hjá
Þverá, „fyrir norðan", og er þar efalítið átt
við, norðan árinnar. „Skildu báðir standa
jafnframt og stelast hvorugir að öðrum.“
Má ætla að í þessu felist það, að liðunum
sé fylkt samtímis, og að árás sé ekki gerð
fyrr en að því loknu, og verður því að telja
að hér hafi átt að ganga drengilegar að
verki, ef svo má nefna það, en oft hafði
áður verið gert, er orrustur hófust.
Þegar hinir fengu þessa orðsendingu, þá
bar enn svo mikið á milli, að ljóst var, að
hjá vopnaviðskiptum yrði ekki komizt, og
var þó helzt lát á Þorvarði. — Tóku þeir
bardagaáskoruninni, og kom ábóti enn
þeirri tilkynningu upp eftir. — Þar með
var teningunum kastað. — Þó reyndi ábóti
enn að koma á sættum, en án árangurs.
Eggjuðu nú hvorir tveggja sitt lið til
frækilegrar framgöngu. — Athyglisvert er,
að Eyjólfur virðist hafa vantreyst heilind-
um sumra manna sinna, og þó einkum
Hrafns félaga síns. Lét hann allglöggt í það
skína. En Hrafn fullyrti, að ekki þyrfti að
ugga um trúmennsku sína. „Ætla ég mér
ekki,“ segir hann, „að renna og láta elta
mig um sveitir við svo frækilegt lið.“
Þeir úr Þórunnarey urðu fyrri á grund-