Sjómannadagsblaðið - 12.06.1960, Qupperneq 27

Þorpið í Bolungarvík fyrir 30 árum.
landi. Segir hann samfylgdarmönn-
um sínum frá þessu og telur að þessu
þurfi að ná og rannsaka það ná-
kvæmlega. Eru þeir þá komnir inn
í innstu vör rétt við ána, sem þar
fellur til sjávar. Síðan binda þeir
mann á streng og láta vaða út í, raða
sér svo fleiri á strenginn eftir því
sem þurfa þótti. Með þessum hætti
tókst þeim að handsama vogrekið
og drasla því undan sjó. Kom þá í
ljós, að þarna var meira en eitt
spýtukefli, því að þarna var mastur
af báti og ár, allt reyrt saman í bönd-
unum og maður á mastrinu. Kom nú
brátt í ljós samkvæmt lýsingu Þor-
bergs, að þarna var maðurinn, sem
vantaði af Aðalvíkurbátnum, Frið-
rik Finnbogason. Eftir var að ná
manninum af mastrinu, og ætlaði
það að ganga erfiðlega. Tókst þó með
lagni og þolinmæði. Var maðurinn
síðan borinn upp að verbúð, sem
þarna var rétt hjá, og hann lagður
þar á grúfu yfir kút til þess að ná
upp úr honum sjónum, sem hann
hafði drukkið. Ekkert lífsmark sáu
þeir eða fundu með manninum eftir
þessar meðfarir. Var hann nú færð-
ur úr skinnklæðum og var athugað-
ur nánar, og kom þar til ráðskonan
í verbúðinni. Hún grennslaðist eftir,
hvort hann væri volgur undir hönd-
um, og fannst henni sem vera myndi
ylur undir hægri hendi. Hvort sem
hér hafa farið um fleiri eða færri
orð, þá var Friðrik færður upp á
loft í búðinni og komið niður í rúm
og heitum vatnsflöskum, klæddum
sjóvettlingum, raðað að honum alla
vega, svo sem hægt var við að koma.
Þetta mun hafa verið um kl. 8 að
kveldi. A tólfta tíma um nóttina fór
að sjást lífsmark með Friðrik, og
átti hann efalaust líf sitt að þakka
nærgætni og kunnáttusamlegri að-
ferð Bolvíkinga. Þegar honum var
bjargað, var hann búinn að velkjast
í sjó á mastri og ár á annan klukku-
tíma. Þetta var um hávetur og for-
aðsveður á. Þótti það ganga krafta-
verki næst, að hann skyldi halda
lífi, en svo vel tókst þeim að hressa
hann við í verbúðinni, að fyrir
klukkan eitt um nóttina var hann
búinn að fá ráð og rænu.
Mjög þótti þessi sjóferð þeirra fé-
laga með ólíkindum og var mikið um
hana rætt. Þótti þeim sem vit höfðu
á það ganga kraftaverki næst, að
þeim skyldi takast að fleyta þessari
bátskel vestur yfir allt Isafjarðar-
djúp í slíku stórviðri og sjávarróti,
sem var þenna dag. Frá Bolungar-
vík höfðu nokkrir bátar róið, en
voru allir löngu komnir að landi, áð-
ur en Látrabátinn bar þangað og
lentir þeir, sem lent gátu. En skips-
tapar urðu þenna dag. Friðrik Finn-
bogason minnir, að þeir hafi orðið
fjórir við Djúp, en Friðrik Magnús-
son mundi með vissu tvo. Magnús
Eggertsson, formaður í Bolungarvík,
fórst þenna dag á legunni fyrir utan.
Var hann ásamt öðru skipi kominn
að landi og ætlaði að lenda í Ósvör,
en þar var nauðlending, ef frátök
þóttu að lenda á Mölunum. Voru
báðir formenn að láta seila, en Egg-
ert varð síðbúnari og fékk á sig
hroðalegt ólag, að því er talið var.
Engri björgun varð við komið fyrir
stórsjó og veðurofsa. Bátur fórst
einnig á þessum slóðum fyrr um
daginn, er var að koma frá ísafirði.
Allt var þetta um garð gengið, er þá
Friðrik bar að landi og voru þeir
síðastir manna er lífs komust á land
í Bolungarvík þann dag.
Það var á föstudegi, sem þessir
atburðir gerðust. Sími var þá enginn
kominn um þessar slóðir og engin
tök fyrir þá Friðrik að láta vita af
sér. Ofsaveður hélzt næstu daga og
mátti heita ófært fram yfir helgina
og alla næstu viku fram á laugardag.
Þá gerði hæglátt veður með norð-
autan kalda, og var þá fyrst auðið
að fara að hugsa til heimferðar.
Þeir félagar hresstust allir skjót-
lega við aðhlynningu Bolvíkinga,
nema Friðrik Finnbogason. Hann
fékk hita og verk fyrir brjóst þegar
nóttina eftir sjóvolkið og var þungt
haldinn um morguninn. Ekki var til
símans að grípa og læknir hvergi
nær en á Isafirði. Þá lögðu þeir
Friðrik Magnússon og Þorbergur af
stað fótgangandi inn Óshlíð og allt
inn á Isafjörð til þess að finna Þor-
vald lækni Jónsson og fá hjá honum
góð ráð og meðul handa Friðrik.
Lögðu þeir snemma dags af stað og
komu aftur um kvöldið. Veður mátti
heita bráðófært allan daginn og þótti
þetta harðfengilega gert daginn eftir
sjóhrakninginn. Sýnir þetta bæði
drengskap þeirra og karlmennsku.
Meðulin voru síðan notuð að læknis-
ráði ásamt heitum bökstrum, og upp
úr helginni var Friðrik farið að líða
sæmilega. Þótti þá sýnt, að þeim
ætlaði engum að verða meint af þess-
ari svaðilför til langframa. Ekki
klæddist hann þó fyrr en á fimmtu-
dag.
Alla ævi minntust þeir félagar
hjálpsemi og góðvildar Bolvíkinga,
er þeir nutu við þetta tækifæri. Eng-
inn vildi taka eyrisþóknun fyrir þá
aðhlynningu, sem þeir höfðu notið.
Bátur þeirra var svo brotinn, að
hann var ekki sjófær, þó að gert
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 1 1