Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Blaðsíða 62

og við vendumst kuldanum. Sumir
reyndu að róa til þess að halda á sér
hita, þótt róðurinn hefði í sjálfu sér
enga þýðingu aðra. Eins og ég fyrr vék
að komst Eyjólfur Eðvaldsson fyrsti
loftskeytamaður líka á flekann. Hann
var meðal þeirra sem reyndu að róa sér
til hita, en hann var það slasaður að
hann lést eigi að síður. Þó hélt hann
lífi allt til þess tíma þegar okkur var
bjargað en dó mjög skömmu á eftir.
Þegar verið var að afklæða mig sá ég að
skálmarnar á ullarnærbuxunum
mínum voru alblóðugar. Hélt ég að ég
hefði særst án þess að verða þess var en
þetta voru þá æðar sem höfðu
sprungið í kuldanum.“
í sjúkrabílum á herspítalann á
Sprengisandi
„Skipverjar á korvettunni brugðu á
það gamla ráð að gefa okkur romm í
heitu vatni og hreif það vel, því allir
fundu vel á sér af innihaldi einnar lít-
illar könnu. Sýnir það aðeins hve
taugarnar voru orðnar yfirspenntar,
enda rann af okkur eftir örskotsstund.
Síðan háttuðu þeir okkur niður í rúm
sín og var skipstjóra boðin hvíla í
híbýlum yfirmanna miðskips. Þar
voru tvær kojur og var mér boðið að
dvelja þarna með honum. Þarna
vorum við langt fram á kvöld, því
okkur var sagt að ekki yrði lagst að
bryggju fyrr en í birtingu þar sem
höfninni hefði verið lokað. Teldu ein-
hverjir að kafbátur kynni að fara inn í
höfnina og valda þar enn meiri
óskunda.
En ekki fór svo, því um kvöldið kom
sendimaður frá skipstjóra korvett-
unnar og spurði hvort skipstjóri okkar
gæti ekki veitt aðstoð við að sigla skip-
inu inn í Reykjavíkurhöfn vegna
illviðrisins. Sigurður kvað það sjálfsagt
og sagði sendimaðurinn okkur þá að
skipun hefði verið gefin um að halda
til hafnar, þar sem uppnám hefði skap-
ast við höfnina í Reykjavík. Vildu
hernaðaryfirvöld því að fólk sæi komu
skipbrotsmannanna sem fyrst.
Klukkan mun hafa verið hálf þrjú að
nóttu þegar lagst var að bryggju. Ekki
var okkur leyft að hitta neinn, því
hervörður var settur við skipið og
öllum skipað inn í sjúkrabíla sem óku
með okkur inn á Sprengisand. Þar var
herspítali og vorum við þar um nótt-
ina. Um morguninn fórum við að
spyrja hvenær okkur yrði leyft að fara,
en enginn virtist vita neitt. Sé ég þá
tvo menn nákomna mér fyrir utan
spítalann og fór ég og heilsaði þeim
án þess að spyrja kóng né prest.
Sögðust þeir hafa frétt ég væri hér
staddur og vildu vita hvort ég mætti
koma með þeim. Ég sagði „jú,takk“ og
þar með var haldið í bæinn.“
Fáir nyrðra fengu góðar fréttir
af afdrifum skyldmenna sinna
„Ég var enn til heimilis hjá foreldrum
mínum á Akureyri og á þessum tíma
var venjan sú að fólk þurfti að bíða í
nokkra daga til þess að fá símasam-
band norður. Skildi ég ekkert í því að
um leið og ég hafði beðið um númer-
ið heima hjá foreldrum mínum var
samtalið komið! Mun þetta hafa verið
vegna þess að símstöðvafólkið hafði
talað sig saman og símstöðvarfólk
nyrðra spurt eftir sérstökum mönn-
um. En því miður var nær allt fólkið
sem spurt var eftir fyrir norðan farið
og varð ekki undan vikist að skýra frá
því.
Síðar sögðu foreldrar mínir mér frá því
að faðir minn hefði verið á gangi niðri
í bæ á Akureyri, en við bjuggum uppi
á ytri brekkunni. Skildi pabbi ekkert í
því að menn sem hann þekkti vel eins
og gengur og gerist í litlum bæ, rétt
kinkuðu til hans kolli og virtust ekkert
skrafhreifnir. En svo tekur hann eftir
að víða hafa fánar verið dregnir í hálfa
stöng. Vfkur hann sér að næsta manni
og spyr hvað þessu valdi og er hann þá
spurður hvort hann hafi ekki frétt
hvað komið hafi fyrir? Loks þá fékk
hann fréttina af örlögum Goðafoss-
Þar með tók pabbi til fótanna og hljóp
heim að segja móður minni tíðindin-
Tók hann þá eftir að enginn nágranna
okkar hafði flaggað í hálfa stöng eins
og allir aðrir — og var ástæðan sú að
menn biðu þess hvað gert yrði heima-
Mamma sagði að við skyldum draga
fána í hálfa stöng hjá okkur og gerði
pabbi það samstundis. Brá þá svo við
að næsti nágranni okkar, sem flaggað1
á öllum hátíðisdögum, stóð tilbúinn
með sitt flagg og varð jafnfljótuf
pabba að flagga...
Senn hitti ég foreldra mína að nýju-
Þar sem ég hafði ekkert fast húsnæð11
Reykjavík hélt ég mjög skjótlega
norður og urðu þar fagnaðarfundir
sem von var.“
Friðardagurinn
„Nú leið tíminn og ég fór í nokkrar
afleysingaferðir hjá Rfkisskip á görnln
Esju. Hittist svo á að við komum til
Reykjavíkur úr einni hringferðinni ;1
sjálfan friðardaginn. Þennan dag bau1-
Sigurður Gíslason skipstjóri öllurm
þeim sem bjargast höfðu af Goðafoss1
heim til sín á Vesturgötu. Esja lá vid
miðbakkann og seint um kvöldið var
ég á leið til skips úr boði Sigurðar og
gekk vitaskuld í gegnum miðbæinn-
Skildi ég ekkert í því að þegar ég kem
að Eimskipafélagshúsinu er ég farm11
að gráta einhver ósköp og greini urn
leið að einhver þoka liggur ydr
Austurvelli! í þá tíð stóð braggi gegnt
Eimskipafélagshúsinu og fór ég þat
inn og spurði hvernig á þessu stæði- 1
bragganum voru enskir og íslenskir
lögreglumenn og spurðu þeir und'
randi hvar ég hefði alið manninn-
Sagði ég þeim það og spurðu þeir þa
hvort ég hefði ekki orðið var vid
„óeirðirnar"? Ég spurði hvað þeir ætfy
við og sögðu þeir að allt hefði logu^ 1
óeirðum um daginn og fram eftir
kvöldi og lögreglan orðið að beita taræ
62
SJÓMANNADAGSBLAPl^