Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Blaðsíða 57

utvarpsbygginguna, því þar sáum við
sjonvarp í fyrsta sinn. Þeir tóku meira
að segja viðtal við einn okkar, þótt
Vltaskuld væri það ekki sent út, heldur
aðeins okkur til gamans. Fylgdumst
v*ð bergnumdir með því tækniundri
^gar hann birtist á skerminum!
þessar ferðir tóku sinn tíma: Fyrst
Var Fimm til sex daga sigling til
vél, sem voru víst ekki hraðfleygar
vélar, og sögðust þeir hafa verið á
aðeins 65 mílna hraða. Þessar vélar
báru aðeins eitt tundurskeyti og var
því komið fyrir á milli hjólanna.
Höfðu þeir verið búnir að leita
Bismarcks í einn eða tvo klukkutíma
og fylgdu stefnu sem flugvéla-
móðurskipið gaf þeim upp. Undir
L
aZarfoss. Á honurn hóf Aðalsteinn siglingar
sínar á stríðsárunum.
Skotlands og vanalega tók siglingin til
^ew York um tuttugu daga. Lengst
liðu 28 dagar frá því er lagt var úr höfn
1 Reykjavík uns komið var til New
^°rk. Þá var ég á Goðafossi. Og þegar
1 höfn kom mátti ganga að því gefnu
að tíu til fjórtán dagar liðu þar til
u$sta skipalest legði af stað til baka.
*ku gat tekið að afgreiða skipið og
srfellt seinkaði brottför skipalestanna.“
^iiTninnileg björgun þriggja
flu8manna
”Mér er það minnisstætt að meðan við
v°rum á Lagarfossi vorum við svo lán-
*anúr að bjarga þrem flugmönnum frá
Ugvélamóðurskipi sem höfðu villst
e^a ekki fundið skip sitt og lent á
^ónum. Voru þeir um borð í lífbáti.
er að geta þess að þessi dægrin stóð
^*r leitin að Bismarck og höfðu þeir
Verið að svipast um eftir þessum víg-
reka. Kváðust þeir hafa fundið
^ismarck og héldu að þeir hefðu
°rnið á hann litlu tundurskeyti. Þeir
°röu verið á svonefndri Swordfish-
þeim var brotin skýjahula og er þeir
koma yfir eina skýjaslæðuna sjá þeir
Bismarck beint fyrir neðan sig. Létu
þeir þess getið að glæsilegra fley hefðu
þeir ekki augum litið...
En skammur tími gafst til að dást að
Bismarck: „A sama augnabliki reis upp
blýveggurinn fyrir framan okkur“
sagði flugstjórinn, „og hefði eitthvað
af því hæft okkur hefði farið illa.“ En
við tókum dýfu niður á við, flugum í
átt að skipinu og slepptum tundur-
skeytinu. Teljum við að það kunni að
hafa hæft skipið að aftanverðu og
laskað stýrisútbúnaðinn.,, Ekki skal ég
leggja dóm á þessa frásögn flugmann-
anna, en samkvæmt þvf sem maður las
um síðar mun stýrisútbúnaður
Bismarcks hafa laskast snemma í at-
lögunni gegn honum.
Þeir hugðust nú halda til baka og
sendu ítrekað út kall til flug-
vélamóðurskipsins sem gæti leiðbeint
þeim, en svar við kallinu kom aldrei.
Þeir höfðu flogið yfir tvo tóma
björgunarbáta á reki og er þeir sáu að
til flugvélamóðurskipsins mundu þeir
ekki ná vegna eldsneytisskorts, sneru
þeir við og lentu í sjónum sem næst
þeim bátnum sem þeim leist betur á.
Tókst þeim að komast um borð í
hann.
Það var mikil heppni að okkur skyldi
auðnast að bjarga þessum mönnum.
Þeir höfðu séð til Lagarfoss og skotið
upp rakettum úr bátnum sem við
höfðum ekki séð. Loks áttu þeir aðeins
eina rakettu eftir, og þar sem þeir voru
svo aðframkomnir og mjög slæmir af
frostbólgum sagði flugstjórinn að
engu skipti þótt þeir skytu henni líka
— „sem kveðju til þeirra“. En þá hitt-
ist svo á að stýrimaðurinn á vakt,
Birgir Thoroddsen, er að horfa aftur
eftir skipinu. Kemur hann þá auga á
rakettu og lætur skipstjóra vita. Þegar
var snúið við og tekið að huga nánar
að þessu - en ekkert sást. Var farið að
bera það á stýrimann að honum hefði
hlotið að missýnast. En meðan verið
er að þrátta um þetta ber að ungan
messadreng, Sigurð Guðmundsson,
og segir hann: „Hvað eru margir
menn í bátnum?“ „Hvað bát?“ spyrja
allir í senn. „Nú bátnum þarna“ svarar
drengurinn, en hann hafði alveg
óskaplega góða sjón og reyndum við
það af honum seinna. Nú var stýrt
þangað sem hann benti og kom þá
báturinn í ljós. Var hann undir
seglum, en mennirnir sögðu okkur
síðar að svo þjakaðir hefðu þeir verið
orðnir að þeir hefðu ekki treyst sér til
að venda bátnum og fella seglið.
En þegar Lagarfoss renndi upp að
þeim fengum við ekki betur séð en að
þýskt nafn væri á björgunarbátnum —
enda reyndist hann vera hollenskur.
Þá bárum við ekki kennsl á búninga
þeirra sem var búningur breskra
flotaflugmanna og töldum við því
fyrst að þarna væru Þjóðverjar á ferð.
Við vorum á leið til Reykjavíkur, og
vegna þess að yfirmenn á Goðafossi
báru merki Eimskip, hakakrossinn, í
húfum sínum og við höfðum ávarpað
^ÚANNADAGSBLAÐIÐ
57