Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Síða 89

hví hann hajði jafhan, hákarlinn,
hugUitt það vel og rökum metið,
hvort ginnandi, hráa hrossaketið
hollt mundi fyrir skoltinn sinn.
En aldrei gat hann þó á sér setið, —
°g upp var hann boðinn velkominn.
Ogþar voru fyrir fálmlaus tök:
farar hendur með brýnda hnífa
knálega tóku að krytja ogstýfa,
því kák við hákarla er dauðasök,
skoltamir á þeim hvergi hlífa
höndum sem eiga við þá mök.
Ovtílin var köld og þurrlegþar;
þarna var allt að viku setið.
Mikið stritað, en minna étið,
07 minnsturþójafhan svefninn var,
því eins ogþú nrerri getur getið,
gustaði þar um rekkjumar.
Kaldari hefég hvergi frétt
kafalds helditnmar vetrarnœtur.
Stormar ískruðu og œgisdœtur
Öðru hverju þeim sendu skvett;
þar höfðu á því mestu mœtur
i myrkrinu’ að taka þangað sprett.
En hvemig sem gekk sú glíma við
gtályndar bylgjur, storm ogfleira,
þar skyldi enginn æðru heyra,
eða kvörtun um svefiileysið. —
haðflaut ósvikinn dropi af dreyra
dáðrakkra feðra um þessi mið.
Loks, þegar rauk og reiddist sjór,
— risu við borðin hrannir stríðar,
steðjuðu að norðan hörkuhríðar,
þá hentaði ei neinum dorgogslór.
Ofi mátti þá ei sigla síðar,
svo var hinn krappi vegur mjór.
Stirð vóru ennþá Ægishót,
áður en lyki sjóferðinni:
kaffærðum loks í lendinginni
lamdi þeim brim við fjömgrjót,
— gafþeim til menja skeinu á skinni
skrámu’á vanga og bláan fót.
En eins ogþeim kæmi ekkert við
Ægis spark, eða stormsins lævi,
einhuga nær sem afiur gæfi
ætluðu þeir á sömu mið.
Þetta varþeirra iðju’ og ævi
óumbreytanlegt lögmálið.
Kunnið þið við að kalla „svín“
kappana’ er lentu í svona þófi,
þótt þeir um kvöldið kysstu í hófi
kvenfólk og drykkju brennivín,
þegar úr brims og kafaldskófi
komu þeir sríöggvast heim til sín?
Fátækt höjðu þeir vaknað við,
er vissu þeirfyrst afþessu lífi,
og örbirgð í ströngu striti og„kífi“
stóð þeim flestöllum trútt við hlið.
Keimlíkust vom kargaþýfi
kjörþeina margra’ og ævisvið.
En þama var ófalskt íslenskt blóð,
orka í geði’ og seigar taugar.
Hörkufrostin og hrannalaugar
hömmðu’ í skapið dýran móð. —
Orpnir voru þeim engir haugar,
enyfir þeim logar hróðrarglóð.
Jakob Thorarensen
-^IÖMannadagsblaðið
89