Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Side 107

Miss Gnðrún Jónsdóttir
Heimabœ
Hnífsdal
Isajjarðarsýslu
Iceland
via Copenhagen
S/S Nordbo, Yokohama, Japan 5. mars 1924
Kœra frœnka!
Nú hottar hin fagra, undirförula og ástglettna kvöld-
gyðja á Skinfaxa, svo hann skundar sjer að hverfa bak við
eldfjöllin í vestrinu, og þegar hún hverfur niður fyrir
hnjúkana, blaktir hennar hrífandi gyllta hár fyrir vind-
inum og kastar gullbjarma yfir himinninn og skýin og
sendir blómagörðunum hjer í austursins Paradís seinasta
kveðjukoss með fingrunum, einmitt á sama tíma sem
hin rósfingraða morgungyðja heima rís úr rekkju sinni
og stráir geislum sínum yfir vora fallegu snævi þöktu
tinda, og þú byrjar að klæða þig með stýrurnar í
augunum og jeg sest niður við að skrifa þjer að loknu
dagsverki.
Jeg get sagt nú að ég hafi runnið kringum hnöttinn á
lukkunnar hverfandi hjóli. Þegar jeg var í Reykjavík
hjelst þú víst að jeg væri á grafarbarminum; mjer þykir
oijög leiðinlegt að jeg ekki gat kvatt þig, en þú varst
rokin upp á Kjalarnes og þar sem jeg er frændi þinn
unynda jeg mjer að þú viljir frjetta af mjer, enda þótt jeg
sje ævintýramaður.
Eftir að jeg fór frá Reykjavík fór jeg til
Kaupmannahafnar og ráfaði þar um í hálfan annan
mánuð, þangað til jeg fjekk leið á því. Annars var ætlun
mín að reyna að komast á sjóliðsforingjaskólann og
hjekk jeg á þeim eins og grenjandi ljón; en það var ekki
dl að tala um nema jeg hefði stúdentspróf, en til að taka
það þarf jeg tvö ár, og það kostar marga peninga. Svo
skrifaði jeg til stjórnarráðsins hvort jeg gæti fengið styrk
hjá ríkinu til að læra með það takmark fyrir augum að fá
stöðu á íslensku strandvarnaskipi. En ég hefi ekki fengið
neitt svar, náttúrulega þurfti það að fara í gegnum
þingið.
Svo þegar ég sá að aurarnir ætluðu að ganga til þurrðar,
fieðist jeg á s/s Nordbo, splunkunýtt skip sem hljóp af
stokkunum sama daginn og jeg var skrásettur. Það er
S400 smálestir að stærð, stærra skip en þú nokkurn tíma
hefur sjeð, skip þar sem við hrærum út 500 lítra af máln-
ingu í einu til að klessa utan á það.
Með því fór jeg jómfrúrferðina til Kiel og Hamburg,
þaðan til New York og Philadelphia, svo niður í Vestur-
Indíur, Colon í Panama þar sem hitinn ætlaði að sálga
mjer. Svo til San Francisco, síðan frá Hoqiam Aberdeen
(í Washingtonfylki - innsk.) nærri landamærum Canada
upp fljót til Tacoma, Seattle og Everett. Síðan hingað til
Japan þar sem hitinn er mátulegur en mongólarnir of
margir og ljótir; ekki skaltu samt gleðja þig yfir að
stúlkurnar hjer sjeu ljótar, margar þeirra gefa ykkur
hvítu alls ekkert eftir; reyndar sný jeg mjer burt þegar jeg
mæti þeim gömlu, því þær eru ljótar, drottinn minn
dýri.
Hjer eru það austurlanda prangararnir sem ætla að gera
út af við okkur með öllu því glingri sem þeir stilla upp
fyrir framan okkur á þilfarið, dýrmætum hlutum úr gulli
og silki sem er fagurt á að líta og girnilegt til fróðleiks og
er leiðinlegt að við ekki förum heim því þá væri hægt að
hafa með sjer margan þann hlut sem eigulegur væri.
Hingað komum við með húsavið, svo Japanarnir geti
farið að byrja að reisa skýli yfir höfuðið á sjer, því enn
liggja þeir í tjöldum og hreysum vegna hins voðalega
jarðskjálfta. Er sorglegt að sjá eyðilegginguna, því hjer
stendur ekki steinn yfir steini, eins og komist er að orði
f Biblíunni.
Hjeðan förum við til Sjingsjan í Kína eða hvern skollann
það heitir og svo aftur til San Francisco. Þar býst ég eins
við að jeg strjúki, því þótt jeg lifi hjer í lukkunnar vel-
standi og hafi gott kaup, þá er Ameríka framtíðarlandið
fyrir þá sem duglegir eru og vilja komast áfram, án þess
jeg telji mig í þeirra tölu.
Hvar sem jeg nú um heiminn flækist, þá vona jeg að þú
hugsir vel til hans frænda þíns og óskir honum alls hins
besta og þá skulum við bíða og sjá hvað úr mjer getur
orðið.
Vertu svo Guði á hendur falin og jeg vona að þú eigir
mörg ánægjusöm og gleðirík ár fyrir höndum.
Þess óskar þinn einlægur frændi
Henry
P.s.
Jeg bið þig að fyrirgefa hvernig þetta er skrifað, því satt
að segja hefi jeg ekki haft góðan frið til að skrifa, því fje-
lagarnir eru það sem maður kallar „fullir“ og eru með
ólátum svo jeg varð að loka mig inni í borðstofunni, en
nú hafa þeir brotið hurðina.
:SJöMannadagsblaðið
107