Sjómannadagsblaðið - 01.06.1995, Qupperneq 123

átti að sækja gegn hvassviðri af
suðaustri. Skyggni var allgott á sjó úti,
en myrkvi yfir jöklunum. Þegar komið
var austur undir Ingólfshöfða vantaði
klukkuna tuttugu mínútur í eitt. Þá sá
áhöfn flugvélarinnar þrjá togara sem
allir voru að veiðum og virtust ískyggi-
lega nærri landi. Einkum virtist ótví-
tætt að tveir þeirra væru innan við
fiskveiðitakmörkin. Flugvélin lækkaði
nú flugið og sveif yfir togurunum sem
næstir voru landi. Sá áhöfnin nafn og
númer beggja. Sá þeirra sem var nær
landinu hét Van Dyck og hafði
einkennisbókstafina 0-298. Þessi tog-
ari var stórt skip, nýlegt og hið glæsi-
legasta.
»Nú, það er svona“ sagði Guðmundur
Kjærnested. „Ætli maður kannist ekki
við dallinn!“
Jú, Erling Magnússon var ekki frá því
að svo mundi vera. Togarinn Van
Dyck frá Ostende í Belgíu hafði tvis-
var verið tekinn í landhelgi, þó að
hann væri tiltölulega nýtt skip. Hinn
togarinn reyndist einnig belgískur.
Var hann merktur 0-294. Báðir full-
trúar Landhelgisgæslunnar mældu
stað skipanna og sýndi það sig af
mælingunurn að Van Dyck var innan
við hin gömlu fiskveiðitakmörk - og
hitt skipið reyndist einnig í landhelgi.“
Landhelgisbrjótur truflaði
opinbera heimsókn forseta
íslands!
»Nú varð uppi fótur og fit í flugvél-
tnni. Öll áhöfnin var jafn áhugasöm
um það að skálkarnir slyppu ekki,
fieldur fengju makleg málagjöld og
sérstaklega lék piltunum hugur á að
Van Dyck gengi ekki úr greipum
íslenskrar réttvísi. Var þegar ákveðið
að ná talsambandi við Pétur
Sigurðsson forstjóra Landhelgis-
gæslunnar. Var Guðmundi Kjærnested
kunnugt um að forstjórinn var stadd-
Ur í Vestmannaeyjum, hafði farið
þangað á varðskipinu Þór - í fylgd
með forseta Islands og frú hans.
Flugstjórinn hafði tal af stöðvar-
stjóranum í Vestmannaeyjum og bað
hann að ná í Pétur Sigurðsson
forstjóra til viðtals við Guðmund
Kjærnested sem staddur væri í
flugvélinni Glófaxa, er væri í gæslu-
flugi út af Ingólfshöfða. Stöðvar-
stjórinn kvaðst ekki vita hvar for-
stjórinn væri niður kominn, en
flugstjórinn lagði áherslu á að komið
væri til hans boðunum um viðtal við
Guðmund. Eftir stutta stund hringdi
stöðvarstjórinn. Kvað hann for-
stjórann hafa gengið í kirkju með
forsetahjónunum. Væri messu ekki
lokið - og væri engan veginn við-
eigandi að ónáða forstjórann. -
Flugstjórinn tjáði nú Guðmundi
Kjærnested orð stöðvarstjórans og
spurði hvað segja skyldi.
„Seg þú“ mælti Guðmundur, „að hér
sé ekkert undanfæri. Pétur Sigurðsson
hafi lagt svo fyrir að umsvifalaust sé
haft tal af honum þegar vörn og
virðing landhelginnar sé annars vegar.
Nú verður Guð að bíða og við að ná í
Pétur, enda hygg ég að það muni Guði
þóknanlegt að sá háttur sé á hafður,
svo sem nú er ástatt.“
Þessi boð bar flugstjórinn án undan-
dráttar til stöðvarstjórans og nú lofaði
hann að senda þegar mann í kirkjuna
með kvaðningu til forstjórans.
Nú víkur sögunni til Vestmannaeyja.
Stöðvarstjórinn lét ekki sitja við orðin
ein. Hann sendi þegar mann í
Landakirkju. Sendiboðinn var ekki
kominn alla leið, þá er kirkju-
klukkurnar kváðu við og messufólkið
streymdi út. Honum þótti auðveldast
mjög erindi sitt, þegar hann sá þetta,
og gekk hann rakleitt í kirkju. Stóðu
þá á kórgólfi forsetahjónin, sóknar-
prestur í messuklæðum, bæjarfógeti og
Pétur Sigurðsson forstjóri. Kom sendi-
boðinn kvaðningunni á framfæri og
Pétur Sigurðsson brá við fljótt og fór
Pétur Sigurðsson forstjóri Landhelgis-
gœslunnar. Hann var við messu ásamt for-
seta Islands þegar fregnin barst.
til viðtals við menn sína er biðu hans
óþreyjufullir í Glófaxa, sem sveiflaði
sér um loftið yfir veiðiþjófunum.
Forstjórinn náði fljótlega sambandi
við Glófaxa og var honum sagt hvað
borið hefði til tíðinda. Var auðheyrt á
málhreimi hans að hann fysti að sjá á
nýjan leik gamlan kunningja, þar sem
var hinn belgíski Van Dyck. Lagði
forstjórinn svo fyrir að flugvélin héldi
sig yfir togaranum uns nánari fyrir-
mæli bærust.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
123