Eimreiðin - 01.10.1938, Qupperneq 56

400
HÖGGORMUR
EIMREIÐIN
Eg læddist hljóðlega að fjósinu og gægðist með hálfum huga
inn um rifu á hurðinni, hvort ég sæi eða heyrði nokkuð frá
seið vinar míns.
Mér brá svo, að ég var nærri fallinn aftur á bak. Á næsta
augnabliki hafði ég rifið hurðina opna og ætt að Árna, sem
glenti sig yfir flórinn í auða básnum, — er var inst í fjósinu,
—■ og stýfði epli úr lúlcu sinni.
„Svona ertu,“ sagði ég skjálfandi af reiði og otaði að honum
hnefunum. „Hvað er þetta?“ sagði Árni óðamála. „Ég sem el’
að drepa kölska!“
„Og þú etur hann,“ hrópaði ég.
„Já, ég krem hann milli tannanna,“ sagði Árni og tugði ótt
og títt svo glumdi í skoltunum.
„Ætlarðu að segja mér, að þú sért meiri en guð?“ grenjaði
ég-
„Nei,“ sagði Árni.
„Jú, það ætlarðu reyndar að gera. Hingað til hefur guð, þrátt
fyrir góðan vilja, ekki ráðið við kölska. En þú þykist gel:1
sálgað honum milli gulu skögultannanna í hvoftinum á þel'-
Nú var Árni orðinn vondur. „Hvað heldurðu, að þú sért-1
hvæsti hann og færði sig feti nær mér.
„Það veit ég ekki, en ég veit, hvað þú ert.“
„Hvað er ég?“
„Þú ert bölvaður kúablesi,“ sagði ég, en hopaði frá honum-
„En þú ert huglaus kvíga,“ sagði Árni og færði sig nær mer-
Við linakkrifumst þarna um stund og kölluðum hvorn anU'
an öllum illum nöfnum. Ég var orðinn sannfærður uni,
rimmunni lyki með því, að Árni baðaði mig í flórnum. En
áður en af því yrði, kom einn af vinnumönnunum inn.
„Hvað gengur hér á?“
Við hættum að rífast.
„Þig varðar ekkert um það,“ sagði Árni þrjózkulega. Þei>
fóru að rökræða það. En ég hafði tekið eftir eplapokanum a
sillu í auða hásnum. Og nú greip ég tækifærið, hremdi P°'v
ann og brunaði með hann undir hendinni fram tröðina.
„Ivata er höggormur!“ kallaði Árni á eftir mér.
„Þú lýgur því!“ grenjaði ég og skelti fjóshurðinni haihJ
lega í lás.