Eimreiðin - 01.10.1938, Qupperneq 113

EIMItEIÐIN
RITSJÁ
457
a<5 hún er komin yfir mestu byrjunarörðugleikana. Það er ekki aðcins
afþreying í að lcsa hér um „Líf annara", heldur verða söguhetjurnar
lesandanum umliugsunarefni og hann fær mætur á þeim. Málið er yfir-
leitt lýtalitið. Það stafar sennilega af áhrifum frá hinni opinberu, lög-
skipuðu stafsetningu, að orðið stolt er ritað með tveimur ellum (stollt
ljls. 36), og báðir (f. báðar, hls. 90), ávænt (f. óvænt, hls. 134), neinn (f.
neitt, hls. 164) o. s. frv., eru vist venjulegar prentvillur. Su. S.
Eirikur Albertsson: MAGNÚS EIRÍKSSON — GUÐFRÆÐI HANS OG
TRÚARLÍF. Rvik 1938 (útg.: Höf.). — Hin ríka hneigð í eðli íslendinga
W að kryfja til mergjar og gagnrýna liin margvislegu fyrirbrigði lifsins.
liefur ekki livað sizt komið í ljós i viðhorfi þeirra lil trúar- og kirkju-
mála. íslenzkir guðfræðingar liafa stundum fengið orð fyrir að vera ó-
l'arflega sjálfstæðir i skoðunum um erfikenningar kirkjunnar og fremur
vcilir i trúnni á óskeikulleilta þeirra. Andlegar lireyfingar, sem iiafa vell
* rústir fornum hugarhorgum og hygt nýjar, liafa því jafnan átt greiðan
nðgang að íslendingum, þrátt fyrir einangrun þeirra og fjarlægð frá höfuð-
stöðvum heimsmenningarinnar. Nítjánda öldin var auðug af því andlega
dlduróti, sem velti í rústir og hygði á ný, hæði á sviði trúmála, vísinda,
hókmenta og annara menningargreina. Það var því eðlilegt og sjálfsagt
að maður, gæddur jafn ákafri sannleiksþrá og gagnrýnandi skilningi eins
°g guðfræðingurinn Magnús Eiríksson, yrði hrautryðjandi og hoðlieri
nýrra og frjórra skoðana í sinni grein, guðfræðinni, sem voru að hrjót-
ast um i hugum hinna framsýnuslu guðfræðinga álfunnar um þær mundir
sem hann var á hezta skeiði. En hann var ekki aðeins hoðheri slikra
skoðana annara, iieldur sjálfur frjór og skapandi sjálfstæður hugsuður,
sem virðist hafa verið kominn til nýs skilnings á mikilvægum, trúfræði-
legum og sögulegum sannindum á undan sumum glæsilegustu andans
stórmennum hinna guðfræðilegu visinda nítjándu aldarinnar, þar á
meðal sjálfum Harnack.
Um þennan merkilega mann, guðfræðinginn Magnús Eiriksson, islenzka
hóndasoninn frá Skinnalóni á Melrakkasléttu, líf Iians og starf í þágu
guðfræðilegra visinda, liefur séra Eiríkur Albertsson, prestur að Hesti i
Ilorgarfirði, tekið sér fyrir hendur að rita þessa ítarlegu hók, alt að 400
kls. að stærð, og hefur hún verið dæmd hæf, af guðfræðideild háskóla
vors, til varnar við doktorspróf. Mun vörnin að forfallalausu fara fram
a þessum vetri — og höf. hljóta þann vel forþénta heiður að vera fyrsti
(lr. theol. frá hinum unga Háskóla íslands.
Nú er það að visu ekki svo, að hægt sé eftir fljótan yfirlestur að dæma
um verk eins og þétta, enda verður það gert af þeim, sem þar til verða
kjörnir fyrir hásltólans liönd, þegar vörnin fer fram. Hitt dylst ekki eftir
J'firlesturinn, að höf. hefur lagt mikla vinnu i verk sitt og kynt sér heim-
ildir, eftir beztu föngum, um alt sem lýtur að lífi og starfi Magnúsar
Eirikssonar, hæði hér heima á íslandi og i Danmörku, þar sem hann
dvaldist mestan hluta æfinnar. Bókin er óvenju skemtileg aflffstrar af