Eimreiðin - 01.01.1940, Blaðsíða 53

eimreiðin
í HAMINGJULEIT
39
fylla tólfta hundraðið, svo foringinn gæti fengið bætta aðstöðu
til þess að skamma stjórnina og tala máli þeirra á þinginu?
Nei, auðvitað varð að gera kröfur og fylla tólfta hundraðið.
Svo mátti treysta foringjanum til að smíða að þeim. Sá var nú
mælskur, þegar hann fór af stað. í fyrra hafði hann sagt á
þinginu: Nú eru hér í höfuðborg okkar litla ríkis rúmlega
þúsund hraustra og reglusamra manna, sem eldcert fá að vinna.
Þeir biðja um vinnu og þurfa að fá vinnu, en stjórnin gerir
eklcert til þess að veita þessum mönnum vinnu. Hvernig get-
um við kallað okkur frjálsa menningarþjóð, meðan ástandið
er þannig, að stjórnin vill ekki veita hvaða manni sem er
vinnu, hvar sem er í þessu landi. —- Hann mundi þetta svo
sem. Nú væri hægt að segja tólf hundruð í staðinn fyrir þús-
und, á þinginu í vetur, og það væri svei mér gott á þessa ná-
unga, sem þóttust vilja fólkinu vel.
Það er barið á dyrnar. Fyrir utan stendur unglingspiltur,
er nefnir nafn hans, fær honum síðan smáspjald, kveður og
fer. Eiríkur þarf varla að líta á spjaldið, hann þelckir það svo
vel. Það er frá vinnumiðlunarskrifstofunni. Tilkynning um
að hann eigi að mæta kl. sjö i fyrramálið niðri á stöð, þvi
honum sé ætluð átta daga vinna. Eiríkur Karlsson getur gizk-
að á hvað honuin sé ætlað að vinna. Það er lílclega grjótupp-
tekt suður í Öslcjuhlíð. Það var nú eins og það var í svona
veðri að standa við grjótupptekt. Gaman var það ekki, — af
Þvi þá líka að þetta andsk.. grjót var svo látið standa þarna
engum til gagns. Það hefði þó strax verið betra ef það, sem þeir
unnu, var til — — tja, það mátti annars einu gilda, þetta var
atvinnubótavinna hvort eð var. En ekki var þetta slcemtilegt.
Hann fékk að vísu ríflega hundrað lcrónur fyrir þessa vinnu,
en til hvers var það? Þetta fór í húsaleigu og fæði og þesskon-
ar. og svo hafði hann lofað að borga í reykingaborðinu og
stólnuni núna fyrir jólin. Og ef það dróst, þá voru þeir vissir
að taka það af honum. Það var ekki svo að skilja, að hann gat
an þess verið í raun og veru, en samt hafði hann keypt það.
Tilfellið var, að maður gat verið án svo margs, án þess að finna
til þess, þrátt fyrir að maður hafði einhverntíma asnast til að
kaupa það, af því að maður hafði peninga. Það var nú elcki
æfinlega aðalatriðið að fá sér það, sem manni datt í hug þá