Eimreiðin - 01.01.1940, Blaðsíða 62

48
í HAMINGJULEIT
eimreiðin
fjarlægum ströndum, byggja þeir lítil hús yfir hamingju sína
úti í óbygÖinni. Og þeir plægja jörðina og rista fram foræði og
gera að frjórri jörð. Og þeir græða hrjóstur og ryðja viltan
skóg, af því að neistinn í brjósti þeirra, löngunin til frelsis
og sjálfsforræðis, gat ekki dáið, mátti ekki deyja. En hversu
er háttað með landnám hans? Hans iandnám er ferfótarstór
steinlagður blettur á hinum stóra hafnarbakka. Mennirnir,
sem bygðu þennan hafnarbakka, höfðu efalaust einhverntíma
haft næga vinnu. Þó lágu þeir nú suður í kirkjugarði. En þarna
stóð hann og beið þess, að forsjónin léti tækifærin detta ofan
í hendur hans.
Eiríkur Ivarlsson strauk hendinni yfir ennið. Hann var eng-
inn landnámsmaður, — hann fann g'lögt til þess, — hafði
ekki verið það til þessa dags. Að vísu fór hann að heiman á
þessháttar skóm, — en honurn hafði mistekist sitt landnám.
Hann hafði lent í villu á öræfum, og þessvegna A7ar hann stadd-
ur hér. Skyndilega fanst honum að hann vera einmana. Hin
ömurlega sárljúfa heimfýsi, er kemur til allra frumbyggja ú
fjarlægum ströndum, flæddi yfir hann i ómælilegri dýpt hins
myrlca kvölds. Bærinn og túnið heima, fjárhúsin, fjöllin um-
hverfis dalinn, bæjargilið og hinn sífrandi lækur þess, — for-
eldri hans og átthagar allir, — stigu upp af myrkrinu, eins og
óskilgreinilegur ilniur, og gerðu honum þungt fyrir vitum-
Hvar var metnaður hans? Hafði hann fullreynt manndóm sinn
í leit að rikidæmi og sjálfstæði, — i leitinni að sinni eigin per-
sónu? Var hann búinn að hljóta skírslu fylsta ósjálfstæðis?
Hafði hann hrotið oddinn af sjálfs-forræðislöngun sinni og
felt hann niður á milli rennusteinanna við hafnarbakkann, 1
árangurslausri leit eftir vinnu, er engin var til á þeim hála og
hallandi bakka? Hafði hann kyrkt metnað sinn? Var einungis
eftir í hugskoti hans óljós kend um þýðingarlaust kot bak við
snævi drifin fjöll, þar sem einu sinni bjó kunnugt fólk? Og
var lífi hans einungis ætlað að vera marklítil tilvera úrræða-
lauss slingurmennis suður með sjó? Nei, það gat ekki verið.
Þvílíka framtíð gat hann ekki húið sjálfum sér. Leifar af hinu
margþjáða stolti bændafólksins, er barist hafði við hungur og
horfelli, hafís og drepsóttir á undanförnum öldum, en þo
aldrei gefist upp, spruttu upp í liug hans. Það gat ekki veriö