Eimreiðin - 01.10.1944, Blaðsíða 20

eimreiðin
Gjöfin.
Smásaga.
Eftir Kristmann GuSmundsson.
Þau gengu niður Karl Jóhans götu og voru að kaupa til jólanna.
Hann bar alla bögglana, eins og góðum eiginmanni sæmdi, en
liún vai lausbeizluð. Hann var hár og myndarlegur maður, orð-
inn grár í vöngum, en grannholda og kvikur á fæti. Hún var
einnig liá og sköruleg, en lioldug nokkuð, talsvert sjálfbyrg og
ekki laust við, að henni lægi fullhátt rómur. Þau voru jafn-
aldra, bæði rúmlega fertug.
„Það er nú verulega gaman að koma hingað öðru hvoru,
Pétur,“ mælti liún. „Því eins og ég lief alltaf sagt, maður for-
pokast á því að sitja alltaf fastur í smábæ. Maður verður að
hrista af sér rykið, — fara í leikliús, — sýna sig og sjá aðra, —
þegar maður er nú fæddur og uppalinn í höfuðborginni. — Ja’
hér á Karl Jóhan á maður nokkur sporin!—Manstu fyrsta skiptið.
sem við gengum liérna saman? Þá voriiin við nú ung — gu®
minn almáttugur, hvað þú varst- skrítinn á svipinn þá, Pétur
minn! Þú varst hræddur um að liafa of litla aura, ef mig lang-
aði til að fara inn á eitthvert kaffihúsið, — það sagðirðu rner
seinna! En ég var svo skotin í þér, að ég vildi miklu heldur
fara upp í liallargarðinn og fá einn koss. Já, það er undarlegt
að liugsa um það núna, hvað einn koss gat verið manni mikilg
virði. — Sjáðu, á liorninu þarna mæltum við okkur mót fyrsta
vorið. Ég sá þig alltaf, þegar ég kom niður á móts við háskól-
ann. Þú reyndir að sýnast kærulaus og heimsmannslegur, en eg
er viss um, að allir, sem fram hjá fóru, sáu á þér, að þú varst
að bíða eftir stúlku, lia lxa! Og ætíð beiðstu trúr og tryggur’
bæði hálftímann, sem þú komst of snennna, og hálftímann, sem
ég kom of seint!“
Hún hló svo dátt að fyndni sjálfrar sín, að aðrir vegfarendur
litu forvitnislega til þeirra. — Hann liorfði á hana frá hlið or
andvarpaði liljóðlega. Honum gazt ekki að liáværu fólki.