Eimreiðin - 01.10.1944, Blaðsíða 88

312
RITSJÁ
NiaiaHMia
Helgasonar yfir Nýjatestamenti Odds
Gottskálkssonar, því að þeir liafa
orðið einn af hyrningarsteinum ís-
lenzkrar tungu. Aðrar þjóðir gera
orðabækur yfir þau rit sín, er líkt
iná uni segja. Er þess að vænta, að
Háskólinn láti nú ekki lengur drag-
ast að koma því verki í framkvæmd.
Sn. J.
SigurSur Briem: MINNINGAR.
Reykjavík 1944 (lsajoldarprent-
smiSja h.f.).
Minningar Sigurðar Briem, fyrr-
verandi póstmeistara, eru skemmti-
leg hók. Þar er frá mörgu sagt, mönn-
um og hestum, stærri og minni at-
burðum og atvikum o. s. frv. — og
yfir öllu hvílir hlær góðlátlegrar
gamansemi og kímni. Lýsingar á
mönnum og málefnum eru að vísu
stundum nokkuð bersöglar, en ekki
finnst inér ástæða til að taka sér
slíkt nærri. Um áreiðanleik einstakra
atvika og lýsinga í „Minningunum“
get ég raunar ekkert sagt, og má vel
vera, að eitthvað hafi skolazt til í
minni höf., eins og eðlilegt er, en
yfir frásögninni er svipur samvizku-
semi og trúverðugleika, svo að eng-
inn þarf að efast um, að höf. hefur
allan hug á því, að segja sem sannast
og réttast frá.
Þegar gamlir menn segja skilmerki-
lega frá langri ævi, hlýtur þar að
koma saman mikill fróðleikur, og
ekki hvað sízt þegar um slíka breyt-
ingatíma er að gera, sem hér um
ræðir. Sig. Briein hefur tekizt vel
að segja frá löngum og nierkilegum
æviferli, og liafi liann þökk fyrir.
Því miður eru alhnargar prent-
villur í bók þessari, en að vísu eng-
ar mjög bagalegar. Þó hefði verið
æskilegt, að betur hefði verið vand-
að til prófarkalesturs. Bókin er prýdd
niörgum myndum.
Jakob Jóh. Smári.
GuSmundur Gíslason Hagalín:
FÖRUiyAUTAR. ísafjörSur 1943
(ísrún).
Þetta síðasta sögusafn Hagalíns er
rúniar 500 bls. í allstóru broti og þvi
allmikil bók að vöxtum. í henni eru
9 sögur og þar á meðal ein löng, um
200 hls., fremur róman en smásaga.
Hinar geta allar í flokki smásagna
talizt. Þessi lengsta saga í safninu
nefnist KirkjuferS: æviferill konu
einnar, sem er norn í aðra röndina
og gædd sannkölluðu bægifótareðli-
Þó býr höf. þannig að henni, að hon-
um tekst að halda samúð lesandans
ineð henni, þrátt fyrir nornarlundina,
fram í rauðan dauðann. Saga þessi er
fágæt mannlýsing, livað aðalpersón-
una suertir.
Sögurnar Messan í garSinum og
SkilningstréS eru livor annarri betra
dæmi þeirrar frásagnargáfu, seni höf.
er gæddur. Aftur á nióti virðist
skorta á lieilsteypta meðferð sögu-
efnis í FjallamaSur. Hrakfarir oflát-
ungsins í sögunni eru fyrirsjáanlegar
og koma ekki á óvart. Of langur að-
dragandi er að meginatburði sögunn-
ar, eða sagan réttara sagt röð lilið-
stæðra athurða og verður við þetta
hvorttveggja áhrifaminni en þurft
liefði að vera. Vart mun ólíklega til
getið, að hæði í þessari sögu og sog-
unni Sanda-GerSur liafi höf. liundið
sig meir við sanna fyrirmyndúr lífinu,
athurði, sem liann þekkti þaðan, en
hollt reyndist. Sains konar fyrirhrigð'
getur lesandinn freistast til að finna
í KirkjuferS, þar sem er bæjarfóget-
inn. Fyrirmynd þeirrar persónu virð-
ist þar segja til sín, svo vart sé um