Eimreiðin - 01.10.1944, Blaðsíða 42

EIMREIÐIN
Grár leikur.
„Ég hjálpaði Doll í loðkápuna í anddyri gildaskálans,11 sagði
Ivar. „Mjúk og voðfelld skinnin — skinn þessara mörgu, mörgu
smádýra liuldu lierðar og axlir, bak og brjóst stúlkunnar, —-
huldu þennan granna, spengilega, — en lirausta og stálslegna
líkama. Hvílík gegndarlaus sóun á lífi og hamingju, — tak-
markalausri hrifning hins dýra, stutta lífs, — hvílík vanvirða
þess réttar, sem ég og þú þykjumst þekkja og virða, — fyrir eina
lilýja — en þó einkum — dýra og eftirtektarverða loðkápu!
En hvað var of gott, — livað var of verðmætt lianda Doll í
kvöld? Ekkert. — Með hverju hugsanlegu móti gátu þessi litlu,
mjúku dýr orðið fremur að gagni en gleðja liana og hlýja henni?
Engu. — Auðvirðilegur var réttur þeirra til lífsgleði og ásta sam-
anborið við þau þægindi og ánægju, er dauði þeirra gat veitt
mér — og Doll. -—■
En við fremstu dyr gildaskálans blasti við úthverfan á til-
verunni þetta liaustkvöld: Hrikaveður — ofsarok og lemjandi
norðvestan slydda, er stóð nærri því beint í fangið. — Dyra-
verðir og þjónar opnuðu og lokuðu liurðunum og lijálpuðu
fólkinu að komast út í bílana, sem stóðu í röðum úti fyrir. —
Yið Doll staðnæmdumst innan við og stóðum þar saman, þétt
hvort upp að öðru, og ég lagði annan handlegginn utan um hana,
granna og yndislega. Mér fannst okkur ekki liggja á, meðan
liryðjan var verst. Kvöldið hafði allt verið unaðslegur forleikur,
og mér duldist það ekki, að efni lians var enn þá ekki að fullu
tæmt Hver mundi vilja missa nokkuð úr sónötu eftir Beethoven
eða fúgu eftir Bach? Hin tæmandi nautn, í liverju sem er, ‘
jafnvel í kvöl og örvæntingu, — er eina hámarkið, eldskírnm,
sem annaðhvort lamar og drepur, — eða lierðir og fullkomnar.
— Það var gott að standa þarua í anddyrinu. — Bakvið okkur
var glaðvært, þægilegt, kitlandi, unaðslegt, hlýtt, dreymandi
ögrandi kvöldið — þrungið af eftirvæntingu, — æsandi efa, óvið-
ráðanlegri þrá. — Hér um bil fullkominni vissu um það, að