Eimreiðin - 01.10.1944, Blaðsíða 51

eimreiðin
GRÁR LEIKUR
275
heilabrotum um starf mitt. Sundum hef ég ekki komið alveg
osærður úr þeim leik og sjálfsagt einnig skilið eftir smásár hjá
leiksystrum mínum; en liamingjan liefur gefið, að þær skrámur
hafa gróið fljótt og vel á báða bóga, — ég er viss um það.“
„Það er svo,“ sagði ég. — „Ertu viss um það?“
„Já, alveg viss, — þangað til núna. Má ég halda áfram með
söguna?“
„Nei.“
Hann sat grafkyrr í stólnum og þagði; klukkan tifaði á
veggnuni, bifreið rann um götuna, glampi af ljósum liennar
flaug snöggvast um herbergið. Flugvélagnýr lieyrðist í fjarska.
— Svo þögn — nema klukkan, sem tifaði. —
„Nei,“ sagði hann loks. „Rétt! — En það gerðist ekkert, sem
kallað er ósæmilegt. Ég hafði sigrað, en í rauninni beið ég ó-
sigur; •— ég notaði mér ekki sigurinn. — Ég fór — og ég læt
þessa konu afskiftalausa hér eftir — nema ef ég gæti einhvern
tínia gert lienni greiða — rétt henni hjálparhönd. Fögur áform,
göfugmennska, —• finnst þér ekki, Þórhildur?“ Svo hló hann,
kuldalega, tók glasið og tæmdi það. —
„Það er til máltæki,“ sagði hann svo. „Hætta skal hverjum leik,
er hæst stendur.“ Þetta er rangt, algerlega rangt. — Það verða
að vera úrslit, leikslok — ef um alvarlegan leik er að ræða. Hitt
er óþolandi, auðvirðilegt, — hætta leiknum, þegar hæst stendur!
Það er á móti mannlegu eðli — ósæmilegt fyrir sigurvegarann
og niðrandi fyrir hinn sigraða. Það er engin minkunn að því að
tapa í leik, — það getur meira að segja verið sigur í því að
tapa — bíða ósigur. — Þú verður að heyra það, Þórhildur,
livort sem þú vilt eða vilt ekki, því þessum leik við þig ætla
ég ekki að liætta, þegar liæst stendur. — Doll liafði ákveðið að
varðveita heiður sinn og hreinleik sem eiginkona, þrátt fyrir
það, að hún er nokkuð léttlynd og léttúðug. En smátt og smátt
dróst hún fjær og fjær þessu áformi, óafvitandi — nauðug, —
alltaf nauðug, en óumflýjanlega. Taktu eftir, alltaf nauðug —
en alveg ómótstæðilega. -—• Svo komu úrslitin. Teningunum er
kastað. Hún gefst algerlega upp, býður mér allt, allt, — allt,
^em ég lief verið að sækjast eftir vikum saman.“
»Og þú getur ekki þegið það,“ sagði ég. „Getur það ekki.
Auðvitað, Ivar. Það liefði ekki verið þér líkt.“