Eimreiðin - 01.01.1946, Síða 75

eimreiðin
GISTING
55
— Ja, það er nú búið, sem búið er. Og við höfum svo sem
ekki orðið fyrir neinu óláni enn. Nú, og jafnvel þó að við strönd-
uðum, þá er líklegt að bílar séu á eftir, sem myndu geta tekið
okkur. Það er að minnsta kosti ekki útilokað.
— Mér sýnist eins og bér bafi aldrei farið bíll. Mér finnst
eins og maður sé liálfgert kominn norður úr veröldinni.
Halldór Pétursson kímdi bak við konuna sína. Hann vissi, að
enn voru þau tiltölulega skammt frá liöfuðstaðnum samanborið
við fjarstu enda þjóðveganna. En liún var barn í öllum lang-
ferðalögum, fædd og uppalin í Reykjavík.
Bíllinn blökti og spúði reyknum, en áfram hélt bann.
Og nú kom bann allt í einu fram á bratta brún. Langt niðri
lá djúpur dalur.
Það lá við, að frúin kippti ósjálfrátt í bílstjórann, þegar kom
fram á hina þverhníptu beiðarbrún.
■— Nei, bér þori ég ekki að kevra niður í biluðum bíl, þá
geng ég beldur.
— Róleg, góða. Þetta sýnist miklu agalegra en það er. Veg-
urinn liggur í inörgum bugðum og er alls ekki mjög brattur.
Haldið þ ér, að það sé nokkur liætta, Eiríkur?
•— Nei. — Bílstjórinn var einn af þöglu tegundinni. Hann var
b'ka einkabílstjóri Halldórs Péturssonar.
— En ég fer þetta ekki í bílnum. Stojipið þér maður, lofið
tnér út.
— Þá það. En þú verður þó að lofa Eiríki að koma bílnum
111 á kantinn. Og það tefur okkur ekki lítið að ganga niður. Ég
bugsa að það taki undir það hálftíma.
•— Mér er sama um það. Við koinumst þá að minnsta kosti
bfandi. Viljið þér rétta mér veskið mitt þarna, Eiríkur? —
betta síðasta sagði frúin hálfkomin út úr bílnum, sem nú var
stanzaður efst í brekkunni.
Úti á brautinni sást vöxtur liennar betur. Hún var í liærra
nieðallagi og réttvaxin, en nokkuð þrýstin, ríkmannlega búin,
í loðfeldi og dúðuð í silki um bálsinn, berböfðuð.
Halldór Pétursson var lágvaxinn og afar feitlaginn af ekki
oldri manni að vera, því að liann var aðeins um fertugt, svart-
baerður og dökkbrýndur með kvapalegar kinnar og mikla undir-
böku, stór augu, kartöflunef, góðlegur og rólvndislegur, en þó