Eimreiðin - 01.01.1946, Qupperneq 79

eimreiðin
GISTING
59
við bæinn, gerðu það að verkum, að þegar farið var þessa leið,
sást hann ekki fyrr en stuttur spölur var að vallargarðinum.
Bærinn var allsérkennilegur.
Hann stóð undir brattri íbvolfri fjallsblíð, grasigróinni að
mestu, en þó með stöku melkollum og fáeinum stökum steinum,
sem hrokkið böfðu í fyrndinni úr hamrabeltinu í nokkrum bluta
fjallsbrúnarinnar. Beint upp undan bænum var feiknar djúpt,
en fremur þröngt skarð, víða lítt gróið, með lausaskriðum. Eftir
því féll fossandi lælcur, eða öllu heldur smá á, gegnum mitt túnið
nið'ur í aðalána. Túnið stóð að mestu á sléttri eyri, sem var eins og
^ í laginu. Aðeins efst við fjallsræturnar var ræktað upp í
brekkuna. Á þrjá vegu, eða á allri eyrinni, var hlaðinn grjót-
garður til varnar túninu. Hann var liið mesta og fegursta mann-
virki, náði manni vel í mjöðm og steinunum svo fallega lilaðið,
að þar sá enginn missmíði á, víða hálfgildis björg í undirstöðum.
Beningshús úr torfi og grjóti voru á víð og dreif um slétt túnið,
°g þó flest í útjöðrum, ldöður við sum með grónum þökum. Vel
var þrifið í kringum liúsin, og greri gras víðast að veggjum,
svo að þessar byggingar sýndust eiga eins vel heima í landslaginu
°g grænir liólar.
Sjálfur bærinn stóð heldur ofar en í miðju túni. Hann virtist
freniur nýlega uppbyggður, en þó að mestu í gömlum stíl. Þrír
allbreiðir timburstafnar sneru fram á ldaðið, og voru bæjar-
dyrnar syðst á þeim í miðið. Beggjamegin þeirra voru tveir og
tveir sex rúðu gluggar neðarlega, og yfir þeim sinn fjögra rúðu
Shigginn á livorum risstafni. Nyrzti stafninn var ívið mjórri en
binir og auðsjáanlega á geymsluhúsi. Á lionum voru aðrar dyr
°g einn stór og annar lítill gluggi.
Sunnan undir bæjarveggnum, sem var með tveim gluggaskot-
uni, var dálítill matjurtagarður með fáeinum reyni- og birki-
lrjám í skjólinu. Garður þ essi náði alveg að bæjaránni og við
suðvesturenda hans lágu tvö borð yfir hana, — göngubrú. Veg-
Urinn lá neðangarðs fast með dalsánni, en heimreiðin þvert á
bann beint frá bæjardyrunum. Hún var ekki malborin en lítið
grafin, svo bílstjórinn áræddi að aka beint í hlaðið, snéri þar
siðan við með því að fara dálítið út í túnið og skildi þannig eftir
■illdjúp för sín. Svo stanzaði hann vélina, steig út og opnaði
Hrir hjónunum. Halhlór Pétursson snaraði sér út og teygði úr