Eimreiðin - 01.01.1946, Qupperneq 82

62
GISTING
eimreiðin
Bóndinn bað að liafa sig afsakaðan, meðan liann færi inn í
bæ að þvo af sér smiðjulirímið.
Stofan var björl og rúmgóð, en frúin hálf liristi sig, svo
hráslagalegt fannst henni þar inni. Þó var þar miðstöðvarofn,
en hann var nú járnkaldur. Milli stofuglugganna og að nokkru
leyti undir þeim stóð borð, sem breiddur var á íslenzkur ísaum-
aður dúkur, og á honum miðjum stóð silfurskál full af póst-
kortum og augnabliksmyndum af liinu og þessu fólki og ýmis-
konar landslagi. Meðfram innri veggnum stóð legubekkur, líka
með íslenzku áklæði í rauðum lit. Við borðið stóðu þrír, fjórir
lakkeraðir tréstólar. Undir innri stafni stóð kommóða, og voru
stafirnir E. G. málaðir á efstu skúffuna, og ártalið 1892. í vtra
horni var gömul rósmáluð kista með hvolfloki. Með dyraveggnum
stóð orgel, opið, og lágu nokkrar nótnabækur ofan á því. Þrjár
stórar-myndir béngu á veggnum, mynd af sr. Matthíasi, önnur
af alskeggjuðum og virðidegum, gömlum manni, sennilega ein-
hverjum ættingja, mynd af svissnesku landslagi — kýr að drekka
í djúpum fjalladal.
Frúin hnipraði sig á legubekknum.
Halldór Pétursson tyllti sér snöggvast á stól við orgelið. Hann
byrjaði meira að segja á lagi.
— Æi, góði, farðu ekki að spila.
Halldór Pélursson sneri sér strax þægðarlega við, stóð á fætur
og gekk um gólf stundarkorn.
— U, livað hér er kalt.
— Það er ekki vani að liita upp í sveitinni á sumrin, góða
mín.
■— En að fólkið skuli ekki drepast.
— O, það heldur á sér liita með vinnunni.
— Ég er nú samt fegin að setjast að. Þær eru andstyggilegar
svona langar bílferðir. Ég fer aldrei til Norðurlands aftur.
Þó bafði liún hlakkað svo lengi til þessarar ferðar og langað
sárt til að sjá ókunnar slóðir, áður en hún fór að heiman.
Halhlór huggaði sig við það í huganum, að guð einn vissi, livað liun
myndi segja á morgun.
Nokkru síðar kom kona inn í stofuna, eða öllu heldur leið
inn. Hún gekk svo afar hljóðlega um. Þó var þetta ákaflega
sérkennileg kona, sem liefði dregið að sér athygli í stórum