Eimreiðin - 01.07.1949, Blaðsíða 84

236
RITSJÁ
EIMREIÐIN
vissulega var hann „eins og barn með
blóm í fangi“, þegar bann kom me3
ljóð'in sín. Lotning lians gagnvart
skáldgyðjunni var djúp. Af ölluni
þeitn fjölda ljóðsmiða, þekktra og
óþekktra, sem komið liafa með kvæði
sín til Eimreiðarinnar í þau 26 ár,
sent ég hef liaft ritstjórn liennar á
hendi, finnst mér Örn auðmjúkastur,
strangastur í dómum um ljóð sín og
ófúsastur á að láta þau konta fyrir
almenningssjónir. Ég gæti að vísu
nefnt nokkra, sent voru eins lotning-
arfullir gagnvart óðlistinni, svo sem
Einar Benediktsson og Jón Magnús-
son, og var þó Einar á liátindi skáld-
frægðar sinnar, er ég kynntist honuin.
En bjá engu skáldi, sem ég man, hef-
ur mér virzt kenna jafn rótgróinnar
óbeitar á að kasta kvæðurn sínum
út á torgin eins og hjá Erni Arnar-
syni. Og þráði hann þó viðurkenn-
ingu verka sinna, eins og aðrir dauð-
legir rnenn. Þegar hann kom með
kvæðið „Stjáni blái“, sem birtist í
Eimreiðinni baustið 1935, var bann
fjarri því að vera áfram um að koma
því á prent, kvað enn mega bæta það
og laga. Þó varð úr, að það birtist
óbreytt, eins og liann kom með það.
Og mér er nær að lialda, að bann
befði ekki bætt sig á því kvæði, þó
að hann hefði geymt það lengur
óbirt.
Við þessi kynni mín af Erni Arn-
arsyni eða Magnúsi Stefánssyni, sem
var lians rétta nafn, kemur vel lieim
lýsing Bjarna Aðalbjarnarsonar á lynd-
iseinkunn lians, í æviágripi aftan við
ljóðin, sem Bjarni ritaði uiii skáldið,
en ritgerð þessi er birt með 2. útg.
ljóðanna og aftur hér. Sama er að
segja um lýsingu Magnúsar Jónsson-
ar, um skeið ritstjóra „Víðis“ í Vest-
mannaeyjuin, sem sjálfur var hag-
yrðingur góður og birti stundum eftir
sig kvæði undir dulnefninu Hallfreð-
ur. Magnús lýsti eitt sinn fyrir mér
ljóðadundi þeirra nafnanna, meðan
þeir unnu saman, og sagðist aldrei
bafa kynnzt dulari manni á ljóðagcrð
sína en Erni. Höfðu þeir sér til hug-
aryndis að yrkja lausavísur, en ekkt
fékk Magnús að nema nema fátt
þeirra, er Örn orti. Hann vakti yfir
vísum sínum eins og móðir yfir barni
sínu og leyfði þeim ekki að fara a
kreik til ókunnugra. Ég lield, að ég
liafi verið sá eini þá um skeið, sem
fékk að lieyra fáeinar af vísum Arn-
ar, sagði þessi vinur hans.
Annað, sem gæti skýrt hvers vegna
Örn Arnarson nefndi kvæðabók sína
Illgresi, eru ádeilur hans og bituryrt
háðkvæði, sem mikið bar á í 1. útg-
ljóðanna. Hann vildi rífa illgresið i
mannlífinu upp með rótum og sveiö
þá stundum undan, því hann gat ver-
ið bæði tannhvass og meinyrtur. En
vísvitandi mun hann þó ekki hafs
viljað gera nokkrum manni mein.
Ádeiluljóðin eru í meiri hluta meðal
elztu kvæða hans. Síðar varð hann
mildari gagnvart samtíð sinni.
Magnús Stefánsson var kominn af
góðum austfirzkum bændaættum 1
bæði kyn. Stefán Árnason, faðir bans,
lióndi á Ekkjufellsseli í Fellum
síðar í Kverkártungu á Langanes-
striindum, var sonur Árna Guðmuiids-
sonar og konu lians, Ragnlieið'ar
Magnúsdóttur frá Kirkjubóli í Reyú'
arfirði. Séra Einar á Hofi segir um
Árna, að liann liafi verið „stór vexti
og heljarinenni, en latur mjög“. Hefur
líklega verið gefinn fyrir bækur frem-
ur en búskap. Foreldrar Árna voru
þau Guðmundur bóndi á Hofi í Mjóa-
firði Guðmundssonar á Stórabakka og
kona hans, Þórdís Gísladóttir Niku-
lássonar á Finnsstöðum Gíslasonar
lögréttumami8 Nikulássonar á Ranga,