Eimreiðin - 01.01.1956, Qupperneq 41

FYLGDARMAÐUR
29
langleiðs upp til okkar, og sjálf ófreskjan teygði tungu
sma langt upp eftir sléttu berginu. Það var undarlegt að
horfa niður í brimiðuna. Hún bjó yfir undrum skringilegra
sjónhverfinga.
Eg reyndi að horfa inn í svart bergið, fann mér fótfestu
°g þreifaði eftir nibbum til þess að halda mér í. Og ég fann
þ®r. En að baki mér var hengiflugið og fyrir neðan brim-
iðan.
Löngu gleymdu atviki skaut upp í huga mér:
Lað var bráðaleysing. Áin fyrir utan bæinn var í miklum
'exti. Niður hennar heyrðist inn í baðstofuna, og það var
annarlegur söngur í dyn hennar. Ég lagði af stað frá bæjar-
\eggnum út að ánni. Ég öslaði mýrina, smár í auðn hennar.
^in söng hærra, og ég varð hræddur, en hélt samt áfram, gat
^i snúið við. Áin beljaði upp á bakkana, tætti úr þeim,
þeim og braut þá. Hún freyddi á flúðum, faldaði hvítu
eg skvetti úr straumiðu. Ég starði í straumbönd hennar og
j °kaði mér stöðugt nær bakkanum. Það var annarleg ver-
?lcl niðri í vatninu; það glitraði af hvítum töfrum. Söngur
arinnar seiddi.
Lg stóð fremst á bakkanum, þegar ég var gripinn. Það var
^ndi minn. Hann hafði séð til ferða minna . . . En ég
Sotti aftur og aftur til árinnar. Og hún varð leiknautur
jllnn, þegar ég stálpaðist og gat átt jafnari leik við hana.
leysingu á vorin bjó hún alltaf yfir töfrum, en gat verið
VlðsJál í leiknum ...
Nægt> hægt, örhægt, þokaðist ég eftir syllunni. Hallmund-
Var fast við hlið mér. Hann studdi sig aðeins með annarri
ndinni. Nú var veðrið betra. Einstaka sinnum komu
sriarj
M
Par hviður, en þær voru ekki hættulegar.
ler varð litið aftur fyrir mig. Hvítt löður brimsins var
^mrnt fyvir neðan. Þungur dynur brotnandi haföldunnar
l(1 ntl a nið árinnar, og það voru töfrar í hvítri brimþok-
NeL ég átti aðeins að horfa upp í bergið, bara inn í ham-
n- Hann opnaðist mér ekki. Ekki horfa niður fyrir. En
þ^g®erðl það samt. Brimið togaði í mig, seiddi mig til sín.
dró mátt úr fótum mér, og ég skalf í hnjánum. Gýgj-