Eimreiðin - 01.01.1956, Qupperneq 44

32
EIMREIÐIN
„Ég þakka þér . . .“
„Ég á þér meira að þakka,“ greip hann fram í, „en þa^
skilur þú ekki — og er kannske ekki von.“
„Sá, sem saklaus er sakfelldur, hefur lítið að þakka,“ sagð'
ég- - _ -
„Hver segir, að ég sé saklaus? Það hefur ekkert sannazt i
málinu." Og hann sneri sér snögglega frá mér og hljóp
fót inn fjöruna, þangað sem óveðrið lék við ófærurönd og
brimrótið svarraði neðan tæprar bjarggötu.
☆
Skáldsögur, sem eru með æsingaeitri í sér, draga að sér liugina, hva’
sem þær koma. Þær ná inn í afdalinn, inn í þagnargildið, nærri því ellis
og þær ná tökum á hinum, sem eru í þéttbýlinu. Ástleitnu augun hvarfl3
inn í þennan heim sífellt, og er ekki um það að fást. Fjöldi manna °8
kvenna sér inn í þessa deild, þegar „reyfararnir" eru lesnir niðui' 1
kjölinn. Það er létt verk, þar er niður að ganga, og hallar mjög undan
fæti á þeim breiða vegi. Sumar þess háttar bækur hafa verið þýddar •
einhverja íslenzku og gleyptar með græðgi. En meira er þó lesið á l|t
lendum tungum. Vér könnumst við þennan lýð, hvernig hann el
framan og á fæti — útlenda skáldsagnamúginn. Þar eru samdráttai
ævintýrin snoðlík, upp og niður, og málrómur og hugsunarháttur rm11
á milli liúsgangs og bjargálna. Mennirnir á biðulsbuxunum eru sffe^|
á báðum áttum, sveima á hunangsfluguhátt kringum ástmeyjarnar
ljósaskiptunum, úrslitaragir og niðurstöðulausir. En meyjarnar búa 1
hálfa spékoppa úr uppgefnum brosum og líta út undan sér á ba®a
bóga. „Tiplatiplið" á blaðsíðum þessara útlendu skáldsagna er sV°
gagnslaust, að hvergi tekur hreint úr spori á þessum vegum kveldgöng11
lífsins.
Guðmundur Friðjónsson i Uppsprettulindum 1921■