Eimreiðin - 01.01.1956, Blaðsíða 46

34
EIMREIÐIN
Vatnsskarði. Ég sá rauð ský á himni og hugði, að þar vasr1
golan. Eftir það mun ég lengi hafa nefnt rauð ský golu, þal
til ég vissi betur. —
Smátt og smátt kom svo veröldin fram á sjónarsviðið, hu1
undursamlega, ægistóra, dularfulla, dásamlega veröld, fu^
af alls konar skemmilegum og heillandi hlutum, sem flestn
voru hættulegir og forboðnir. — Ég held, að mín fyi'sta
sjálfstæða ályktun, að undangenginni umhugsun, hafi vet-
ið si'i undrun, sem það vakti hjá mér, að flest það, sem vaeU
skemmtilegast, væri bannað. Til dæmis að kveikja á eldspýtu’
klifra í klettum, vaða í læknum, mála gluggana að utan
með rauðum leir, elta hænsnin og ótal margt fleira af þ'1
tæi. — Sumt mátti þó gera, sem var mjög skemmilegt, til
dæmis hlusta á sögur lesnar og sagðar, leika sér að leggj11111’
völum, skeljum og fáeinum öðrum gullum, er við fengul11’
byggja hús úr torfusneplum og grjóti, þó ekki nema á suiU'
um stöðum. Það mátti læra vísur og syngja þær og kveða,
— en svo kom það allt í einu upp úr kafinu, að sumar vis-
ur mátti ekki læra og því síður syngja. — Hver hefur keniú
þér þetta, Steini? sagði móðir mín einu sinni, þegar hún koU1
að mér, þar sem ég var að dunda við dót mitt og kvað hástöf'
um sóðalega, ljóta vísu, sem ég hafði heyrt vinnupilt á baeU'
um fara með, oft og mörgum sinnum. Ég leit undrandi a
hana, ég lieyrði, að það var þykkja í málrómnum, en skild'
ekki af hverju það gæti stafað, vissi enga skömm upp á unS;
Þvert á móti hafði mér verið luósað fyrir að læra mikið at
fallegum vísum. — Hann Jói, sagði ég. — Ég sé, að þú heim
ekki vit á þessu, sagði hún, en þetta er Ijót vísa. — Þú skah
aldrei framar kveða hana og alveg gleyma henni. — Ég þal^
ekki að taka það fram, að ég man þessa vísu enn, þótt mal8l
sé gleymt af fallegum ljóðum, er ég kunni í æsku. — Dagu111
eftir kallaði Jói á mig upp fyrir tún. Hann var hinn bh'ð-
asti, er við fórum af stað. En er við vorum komnir í lival \
við bæinn, breyttist hann, heldur en ekki. — Hann tók 1
mig og hristi mig og skók. — Hvað ert þú að ljúga því, strák
óþekkt, að ég sé að kenna þér ljótar vísur! — Ég var alveg
höggdofa af skelfingu. — Gættu að því eftirleiðis, sagði haniu
— að slúðra ekki um mig við foreldra þína eða nokkurn. Og e