Eimreiðin - 01.01.1956, Qupperneq 48

36
EIMREIÐIN
pabbi. — Fjúka? Hvernig geta þau fokið? — Skýin eru bara
þoka, gufa, segir pabbi. — Af hverju? segi ég. Og hann segi1
mér af hverju. Ég skil það svona nokkurn veginn. — En eS
er miklu fátækari eftir en áður. — Þá er ekki hægt að fara
neitt með skýjunum, hvorki til Ameríku né upp til liintna,
þetta er aðeins þoka, gufa, sem eyðist og hverfur! Þessi
bernskudraumur er orðinn að veruleika, grárri, önnirlegt1
þoku.
— Nokkru áður hafði ég gengið gegnum mikla raun, sen1
mér er í barnsminni. Það var kíghóstinn. í rauninni er sa
tími hinn eini, er ég man eftir úr gamla bænum, áður en
nýi bærinn var byggður. Ég lá lengi, og enginn hugði nae1
líf. Enn getur mig dreymt hinar voðalegu, kæfandi hosta-
hviður, þegar mér sortnaði fyrir augum og öndin blaktt a
skari. Ég var, auðvitað, ekki lnæddur við dauðann, til þesS
var ég of mikill óviti, hreinskilnislega sagt, en ég hafði næg1'
legt vit til þess að kvíða fyrir hóstaköstunum. Ég man þa®>
að foreldrar mínir sátu hjá mér og reyndu að gera £yrU
mig það, sem unnt var að gera, og meðul voru sótt til læknisms-
Loks kom Þorkell í Flatatungu, smáskammtalæknir, vitn1
maður og góður, ég man ennþá eftir honum, þar sem han11
sat, með dökkt alskegg og góðleg augu. — Ég lield að dreng11
um batni, sagði hann og gaf mér góð meðul. — Og svo £°r
þetta að batna, hægt og hægt. Ég sat þá uppi í rúminti og
fékk blöð að pára á. Faðir minn gat ekki neitað mér um neúL
þá, hvorki pappír né blýant, né fallegar myndabækur a
skoða. Ein mynd var þó, í stórri bók, sem ég þorði ekk1 a
sjá, hún var af beinagrind í glerskáp. „Karlinn í krukkunm >
kallaði ég myndina og þorði aldrei að fletta þeirri bók nema
pabbi væri viðstaddur. Ég man þá sæludaga, er mér var a
batna, og svo fór ég í fötin, grindhoraður og svo máttvana>
að ég gat ekki staðið á fótunum, skreið um gólfið. Ef til vr
hef ég aldrei náð mér til fulls eftir þá veiki.
Svo var farið að byggja bæinn og kirkjuna. Það voru nú^
ir tímar, einnig fyrir okkur börnin. Sóknarmenn óku viðn
um heim á sleðum, stórum trjám, plönkum og borðum-
Sleði kom eftir sleða utan mýrina, gegnum hliðið á tun
garðinum hjá Haugshúsunum, þar sem lækurinn rennur>