Eimreiðin - 01.01.1956, Qupperneq 50

38
EIMREIÐIN
II.
Framan úr huldu bernskunnar og frá fyrri hluta æskuar-
anna er mér það sérstaklega minnisstætt, hve oft var gott veð-
ur, — á öllum árstíðum. Eg man eftir volgri sunnangolu 1
glaðasólskini eða brennandi hita, er ég lá innan um fögu1
blómin í hlaðvarpanum og brekkunni neðan við bæinn, bald-
ursbrár, fífla og sóleyjar. Ilmurinn angaði af grasinu °8
blómunum, flugur suðuðu og fuglar sungu. Það var suniat-
— Eða þá skínandi bjart tungl á alheiðum himni, þar sem
stjarna blikaði við stjörnu, stórar og smáar, rauðar, graenar,
bláar, gular, livítar stjörnur. Brakandi frost og logn, silfn1'
hvítar fannir, glampandi svell. — Eða þá himinn, logandi 1
marglitum norðurljósum. Unaðslegir dagar. — Og það sem
bezt var: Tíminn svo langur, hvert sumar, hvert haust, hvet
vetur, hvert vor eins og mörg ár síðar, eftir að hjól Iífsms
hafði náð fullum hraða. — Lífið gekk svo hægt á þeim ar-
um, að nægur tími var til þess að festa það vel í minni, el
fyrir augu og eyru bar, eftir því senr t’itið og athyglisgáfan
gaf hæfileika til þess að sjá, heyra og nenra. Enginn asi vat
á neinu, lreil vika var langur tími. — Allar vegalengdir voru
þá líka langar. Til næsta lræjar var langt, í nrínum skilningi-
jafnvel niður í Nes var nrjög langt. Ein míla vegar var óra-
vegur. — Og þegar ég sá sjóinn í fyrsta sinni, af Hamraheið-
inni, með Drangey, Málnrey og Þórðarhöfða eins og fljótandi
undralönd í blárri móðu fjarlægðarinnar, |rá fannst mér þal
hlyti heimurinn að enda, — lengra gæti ekki verið til. — f-n
þegar pabbi sagði mér, að þetta allt væri lrér rétt hjá okkur,
í samanburði við stærð jarðarinnar, þá ofbauð mér, og eg
gat ekki um annað hugsað marga daga. — Ég var alltaf að
spyrja pabba um það, hvað stór jörðin væri, ég fékk að vísu
góð og greið svör, en ekki fullnægjandi mínum takmarkaða
skilningi. — Loks spurði ég Gvend vinnumann að því. Spurðu
pabba þinn að því sagði hann. — Veizt þú það ekki? sputði
ég. — Hún nær víst út í hafsauga, sagði Gvendur og fór að
raula vísu, sem endaði þannig: „Sóleyjar fölna, þú sjálfur eij
leir.“ — Leir, sagði ég, er ég leir? — Allt hold er leir, sagð1
Gvendur. Af hverju? sagði ég. — Þú ert svoddan blessað barn,
Steini minn, en þú skilur það nógu fljótt, þótt þú sért ekki