Eimreiðin - 01.01.1956, Qupperneq 52

40
EIMREIÐIN
skellihló Friðrik. Ég sá, að ég hafði sagt einhverja vitleysu og
varð skömmustulegur. Friðrik klappaði mér á kinnina. "
Finnst þér lík augun í okkur Skjöldu? sagði hann. — Nei»
nei, sagði ég. Augun í henni Skjöldu er svo miklu stærri og
ljótari. Hefur nú nokkurn tíma séð liafsaugað? — Engioo
maður hefur séð það, sagði hann. Hann Gvendur hefur vist
séð það, því hann segir, að heimurinn endi út í hafsauga. "
Það er bara vitleysa, sagði Friðrik og hélt af stað heimleiðis
frá húsunum. Á leiðinni heim sagði ég honum frá bændaghm'
unni rniklu í Leiru suður, þar sem Gvendur lagði þá tuttugu.
Austanvérana. — Miklir menn erum við Hrólfur minn, sagð1
Friðrik, — en þú skalt samt engum segja þá sögu nema met;
— Ég skildi ekkert í því, að hann kallaði mig Hrólf og ætlað1
að spyrja hann um það, en í því kom pabbi út, og þeir f°rU
að tala saman. En ég fór inn og leitaði að mönimu til þess að
fá lausn á ýmsum mikilsverðum vandamálum. —
En svo man ég líka eftir stórhríðum, er stóðu yfir dægr11111
saman, látlaust. Þær bauluðu á þekjunum, og í gamla bænum
varð stöðugt að vera að taka af gluggunum, því fönnin skefld1
á þá, svo dimmt varð inni um hádaginn. Þykkt lag af hélu vai
á hverri rúðu, og frammi í bæjardyrum og göngum mynduð-
ust frostkúlur á moldargólfunum, en rjáfur og veggir gran-
uðu af hélu. Ekki man ég til jress, að mér væri kalt, en konu1
sátu með prjónuð sjöl um herðar við tóvinnu í baðstofunni-
Ég man eftir því, að fólk talaði um kulda og mikið kaffi val
drukkið og mikið etið. Á heimili foreldra minna skorti aldre1
mat né klæði. En í æsku heyrði ég þó talað um bjargarskoA
og klæðleysi á sumum heimilum, þótt um verulegt hungni
hafi ekki verið að ræða Jiar um sveitir um þær mundir. Þegar
hafísinn lá landfastur fram á sumar, vantaði víða kaffi, sykm
og fleiri vörur, en efnaðri heimilin miðluðu mat og öðru tU
hinna fátækari, svo allt komst af vandræðalaust. — Þetta var a
síðasta tug hinnar nítjándu aldar.
Fyrir ofan túnið heima tóku við há og hrikaleg hamrafjölk
er náðu allt upp í hálft fjórða þúsund fet yfir sjó, en halli var
fremur lítill frá sjó fram að bænum, þótt alllangt væri, eða
þingmannaleið eftir gömlu máli. Hvessti oft ógurlega af þeS*'
um fjöllum, rak í bylji, en logn, eða því sem næst, á miU1-