Eimreiðin - 01.01.1956, Side 54

42
EIMREIÐIN
um. Annai' smiður við kirkjuna, er þar vann að staðaldi'1-
var Þórður gantli á Þorljótsstöðum. Þetta voru dýrlegir txö1'
ar, er kirkja og nýr bær risu af grunni. Hin rniku tré voru
tegld saman, og grindin reis upp af steingrunninum, tólf áma
tré í neðsta hluta turnsins, sem var tuttugu álna hár upp a
krossinn helga, er gnæfði á stöng, himinhátt, að því er niel
lannst. — Sjálfsagt hefur fullorðna fólkinu ekki fundizt h'fid
viðburðaríkt, fremur venju, en hjá okkur börnunum rak
hver stórviðburðurinn annan. Til dæmis þegar Gráni ganh1
datt með reiðing og kláfa ofan af háu barði niður í laskm11
og lá þar á bakinu og gat enga björg sér veitt. Til allial
hamingju var lækurinn grunnur, þá um hásumarið, og Gran*1
var hjálpað á fætur. Hann hristi sig og virtist jafngóður eftn
loftferðina. — Eða þá þegar valur renndi sér niður í hænsn*1
hópinn, og haninn skrúfaði sig alla leið upp á krossinn a
kirkjuturninum, af því að hann liélt, að í j^eirri órahæð væ11
hann óhultur fyrir öllum ránfuglum veraldarinnar. — Fálk
inn var styggður burtu, en haninn sat allan daginn upp1 a
krossinum og þorði ekki niður aftur. — Loks um kvöldi^
fóru piltarnir að henda í hann torfusneplum, en ekke1*
dugði. — Þá kom mamma út með matbaunir og alls konar
sael-
--* ...................... ----------------- ö —*“ • x
gæti og stráði á hlaðið og kallaði jafnfranrt á „pút-pút '- Þa
stóðst haninn ekki og flaksaðist niður á kirkjuþakið. — Áh'
aði svo að ganga niður snarbratt járnþakið, en það var háh*
og hófst þá ógurlegt stríð og atgangur, með vængjabaksi og
gargi, sem endaði með því, að haninn rann fram at' þakbru11
inni og datt frekar en flögraði til jarðar. — Við atgang1111'
vöknuðu hænurnar í kofa sínum, tóku undir garg hanans m
miklum hávaða og þustu út. En er haninn sá Jrær, náði ha1111
aftur eðlilegu sjálfstrausti sínu og galaði af miklu veldi, j1(,t'
kvöld væri komið. Það var auðséð, að hann Jióttist hafa um11(
glæsilegt afrek. Blessuð skepnan. Honum var vorkunn, Pvl
oft galar æðsta skepna jarðarinnar af minni orsök. — "
Á Jressum árum fór að smádraga upp litla skýhnoðra á he1
ríkju frumbernskunnar. Heimurinn með öllum sínum óte j
andi torfærum, allt frá smávölum í götunni og upp að ókm1
um standbjörgum, fór að þokast út á sjónarsvið barnsins,
og hægt, en ákveðið og óumflýjanlega. — Einhver fvrsti at