Eimreiðin - 01.01.1956, Side 55

ÚR FREMRIBYGGÐ OG TUNGUSVEIT
4.3
burðurinn, sem hafði á mig djúp og óþægileg áhrii og olli
urer ógleymanlegnm trega, var sá, þegar drengur um ferm-
uigu,
sem var hjá okkur, náði í úrið hennar mömmu, en úrið
hafði hangið á þilinu fvrir ofan rúmið hennar. Fyrst var talið,
'l<'> ég hefði tekið úrið, og tók mig það sárt. Böndin bárust að
drengnum, en hann þrætti lengi. Loks tók pabbi hann inn
u' sín og talaði lengi við hann. Aumingja drengurinn með-
Sekk þá 0g skilaði úrinu. — Hann hafði tekið það sundur,
Sag'ðist hafa tekið það af því hann hefði fengið óviðráðanlega
löngun til þess að sjá innan í það. Sumum hjólunum hafði
hann týnt, en hitt hat’ði hann gi'afið úti í holti. — Úrið var
°nýtt. - petta var sorglegur, ógleymanlegur viðburður. —
Sv0 kom fyrir atlturður, sem setti mikinn svip á lífið. —•
vorum þá enn í gamla bænum. — Anima varð skyndilega
'eik og _ £g. man eftir ömmu, aðeins gamalli konu,
'dvarlegri en góðlegri á svip, sem strauk mér um vangann
°g var góð við mig. Ég held hún hafi aðeins legið einn eða
tA<) daga veik, og daginn, sem hún dó, vorum við drengirnir
sendir upp að Hamarsgerði, sem er næsti bær. En um kvöld-
’ ev við komum heim, var gamla konan dáin. — Þá sá ég
’n°Öur mína gráta, og ég hélt, að hún hefði meitt sig eða ein-
nvi
fte
er verið vondur við hana. — Dauðinn var mér ennþá
, ugsað og fjarstætt fyrirbrigði. Sú skýring, að sá, sem dæi,
rj til guðs, gekk inn í huga rninn án frekari umhugsunar.
Eg
gat því ekki þegar í stað sett hryggð móður minnar í
a,nband við lát móður hennar. — Ég fór fram í bæ og hitti
þa
er
1 Uliglingstelpu, sem gætti okkar bræðranna. — Af hverju
ntamma að skæla? spurði ég. — Auðvitað af því að hún
natnnia hennar er dáin, sagði stúlkan. — Heldurðu ekki að
u lærir að gráta, ef hún mamma þín væri dáin? — Þetta var
er alveg ný hlið á málinu, nýr voðaheimur opnaðist fyrir
^ er’ nranima mín gat líka dáið og farið niður í moldina. Og
v jernig stóð á
því, að maðurinn fór til guðs, þegar liann dó, en
( Sanrt látinn í svarta kistu og kistan var svo látin niður í
JuPa grðf Qg moid mokað ofan í hana, meira að segja svo
hi 1 ^ m°ld, að stór lrrúga var ofan á? Og þó var guð uppi í
’nninunr. Ég fann, að ég stokkroðnaði af þessari hræðilegu
lnhugsun. — Hvað er dauðinn? spurði ég stúlkuna. — Vertu