Eimreiðin - 01.01.1956, Qupperneq 56

44
EIMREIÐIN
ekki að spyrja svona, sagði hún. — Kom hann hingað í úag-
spurði ég. — Já. — Sást þú hann? — Hann er ósýnilegur. — ^1
hann farinn? — Hann kom og sótti ömmu þína, og nú er huJ1
komin til guðs. — Nei, sagði ég og leit beint í augun á stúlk'
unni. — Þú ert að skrökva. Ég sá sjálfur, að hún lá í rúfflU1"
sínu og það var breitt hvítt lak ofan á hana. Og það lá úók
ofan á henni. — Steini minn, sagði stúlkan, — það er líkam11111’
sem verður eftir hér, sálin fer til guðs. — Hvað er sál? —
góði, spurði mig ekki svona, sálin er ósýnilegur andi. —
af hverju lá þessi bók ofan á henni? — Það eru Passíusálm3111
ir, guðs orð. En hættu nú þessum spurningum. Þú skih"
þetta ekki ennþá. — En skilur þú það? spurði ég. Hún svai
aði engu, en fór að raula og hnoðaði brauðið í ákafa. —
gekk út og upp fyrir bæ.
Þar var bróðir minn og Bibbi í Hamarsgerði að byggja ^uS
úr torfsneplum. — Dauðinn er ósýnilegur, sagði ég við þa’ "
sálin líka. En guðs orð er sýnilegt, og það liggur ofan á öm"111
í bók. — Þeir svöruðu engu. — Og af því að amma er dáin, þ*1
hefur hún enga sæng, bara hvítt lak ofan á sér. — Af hveij11,
spurði bróðir minn, sem var meira en tveim árum yngri eU
ég og alls ekki kominn út úr rósrauðum morgunbjarma l^s.
ins. — Af því að henni getur ekki orðið kalt framar. MarlUl
verður aldrei kalt á sálinni, þegar maður er dáinn. Og gu
orð er miklu, miklu heitara en nokkur sæng. — Þetta er skry1.
ið, sagði Bibbi. — Og mamma er að skæla, sagði ég, — af Þ'1
að hún amma er mamma hennar. — Svo settist ég undir vegc
inn og fór að gráta. — Mamma getur líka dáið, kjökraði ég-
— Þeir bróðir minn litli og Bibbi horfðu á mig stundarkorl1’
svo hættu þeir við að byggja húsið sitt, komu til mín og fulU
að gráta með mér. — Og náttdöggin féll á grasið í kvöldky1
inni.
Oft hafði mér verið sagt, að ég mætti ekki ganga afturaba
þá gengi ég móður mína niður í jörðina. Eftir lát ön"llU
minnar og jarðarförina þóttist ég vita, hvað þetta þýddi-
Löngu seinna vorum við bræður farnir að efast um sanni"
þessa máls og gerðum tilraun. Annar okkar gekk afturáb
en hinn hafði gætur á mömmu, inn um glugga, þar sem h"1
var í búrinu að taka til mat. — Allt í einu hrópaði sá, er va