Eimreiðin - 01.01.1956, Qupperneq 66

54
EIMREIÐIN
hans er ekki erfitt — og það er frábærlega fagurt, enda rnál-
lýzka Þelamerkur þar uppistaðan. Sænskir bókmenntafrönt-
uðir hvetja landa sína til að lesa bækur Vesaas á norsku, seg];l
þær glata nokkru af töfrum sínum í þýðingu, og ég vil 1 ey 1a
mér að fullyrða, að þær muni ekki reynast íslendingunt t°r'
veldar, ef þeir ráðast í að lesa þær án þess að ímynda sér fyr11
lram, að þeim muni veitast það mjög erfitt.
4.
Hver er hann svo, sá boðskapur, sem Tarjei Vesaas flyt111
lesendum sínum? Skáldið og bókmenntafræðingurinn Ragn'
vald Skrede, sem skrifað hefur bók um Vesaas, gerir þannig
grein fyrir kjarnanum í skáldskap hans:
„Sérhver maður ber eftir sinni getu ábyrgð á örlögum ann-
arra manna. Allir eiga að gera sitt til að styðja þá, sem yngrl
eru eða veilli, hjálpa þeim til að verða virkir þátttakendur 1
meira og minna árstíðabundnu stríði liins lifanda lífs, taka
þátt í baráttu gegn hinu illa, þar sent þörfin er brýnust. J
fám orðum sagt er boðskapur skáldsins þessi: Dragðu þig e
í hlé. Og þessi skylda til að þjóna lífinu, er svo rík, að sum11
verða að fórna sjálfum sér. . . .“
Vesaas stígur aldrei í ræðustólinn og boðar mönnum fagn'
aðarerindi kristindómsins, en kjarninn í mörgum af skáld'
verkum hans, allt frá fyrstu bókinni, Menneskebonn, er 1
fyllsta samræmi við grundvallaratriði kristinnar trúar. d
dæmis má benda á þann ljóma, sem Vesaas varpar yfir þá, el
fórna sjálfum sér til að bjarga öðrum. Og víða í bókum hans
kemur fram virðing og jafnvel einlægur hlýhugur í gal®
þeirra, sem eiga sér trúarleg viðhorf gagnvart tilverunni, °8
nægir þar að benda á kaflann um prestinn í Huset i mörkn'I-
Annars verður þess víða vart í bókum Vesaas, að hann btm
þannig á, að menn eigi ekki að flíka hugsunum sínum tun
guð, en Vesaas er liins vegar ekki á því, að menn eigi a
þegja um það, hvað bezt dugi til að greiða þeim þann veg, sern
þeim beri að ganga. Og að hans dómi er það einkum þrennt-
Þráin, ástin og liðveizla meðbræðranna. Hann segir í ljóði, að
þrá mannsins kunni að dvína og gleymast, en ef svo fari, þa
verði það ekki fyrr en steinarnir taki að hreyfast og snúa þvl