Eimreiðin - 01.07.1975, Síða 7

EIMREIÐIN
var Helgi Hallgrímsson söngkennari, sem var mjög lifandi og óskap-
lega mikill og hrífandi tilfinningamaður. Hann stofnaði skólakór,
og fyrstu endurminningar mínar um tónlistarreynslu eru úr kórsöngn-
um hjá Helga. Hann var sjálfur ágætur organisti og mikill stjórnandi.
Aðalsteinn Sigmundsson, þingeyingur að uppruna, var síðar skóla-
stjóri. Hann var einn af áhugasömustu ungmennafélagsmönnum lands-
ins, og við stofnuðum ungmennafélag á Eyrarbakka. Við fórum þá í
hvert einasta hús til að kynna málið. Aðalsteinn var mikill bókmennta-
maður, orti ljóð og þýddi bækur, skrifaði sjálfur barnabækur og var
fæddur æskulýðsleiðtogi — minnti mig stundum á séra Friðrik. Hann
fór stundum með strákana upp í skóg, tjaldaði og lét þá lesa hver
fyrir annan.
— Voru foreldrar þínir Eyrbekkingar?
— Móðir mín var fædd í Mundakoti, þar sem við bjuggum alla
mína tíð, en faðir minn kdm úr Skaftafellssýslu, við Kjarval erum
reyndar fjórmenningar. Pau pabbi og mamma voru bæði mjög hneigð
fyrir tónlist, og mamma var sísyngjandi. Hún sagði einu sinni við mig,
að fólk, sem ekki hefði gaman af tónlist, væri ekki gott fólk. Pabbi
var útgerðarmaður, átti vertíðarskip og reyndar líka vorskip. Og há-
setunum, sem margir voru bændur, var komið fyrir heima og í næstu
húsum. Slegið var upp rúmum í kjallaranum á vertíðinni. Svo var
komið saman heima á kvöldin og um helgar, og mamma las úr nýjum
bókum og gömlum. í lok kvöldvökunnar kveikti hún sér í pípu og
var alsæl. Brynjólfur frá Minna-Núpi heimsótti okkur oft og las fyrir
hópinn, en hann bjó þá á Eyrarbakka hjá foreldrum Arons Guðbrands-
sonar — stundum líka Símon Dalaskáld.
Ég man enn eftir því, þegar þrjár bækur komu út haustið 1919,
Barn náttúrunnar eftir Kiljan, Svartar fjaðrir eftir Davíð Stefánsson og
Fornar ástir Sigurðar Nordal. Við V.S.V., sem síðar skrifaði í Al-
þýðublaðið og var mikill vinur minn, lásum þessar bækur með óskap-
legri áfergju. Við lásum þær næstum því upp til agna! Mér finnst
Barn náttúrunnar alltaf eitt af merkustu verkum Halldórs og segja
mér margt um þetta tröllvaxna ofurmenni og skáldsnilling, sem mér
finnst, að ég hafi alltaf þekkt. Ég hef kynnzt honum bezt með því
að lesa þá bók aftur og aftur. Og ég rekst á hana í öllum öðrum bók-
um hans. Þar bregður fyrir sama andrúmslofti og í Barni náttúrunnar.
Því er svo farið um listamenn, að meira þarf en eitt mannslíf til að
byggja upp það andlega afl og háþjálfaða smekk, sem fæða af sér stór-
skáld. Ef þeir koma ekki með neistann með sér, tekst varla að „glæða
183