Eimreiðin - 01.07.1975, Síða 114

ÉIMREIÐIN
skyttunum . . . varið ykkur . . .“ Hún
talaði með hreinum þrakverskum
hreim. En áhyggjurnar leyndu sér ekki
í rómnum.
Blóðið á bláum vinnusloppnum
missti smám saman rauða litinn. Gróft
efnið gleypti í sig blóðið, ekki í
skyndingu, heldur smám saman, blautu
blettirnir breytast í dökkbláan lit, þá
fellur stærri dropi á sama stað. Ryk-
ið, sambland af baðmullarhnoðrum og
þráðum, svífa í loftinu og límast við
blettina, örþunn húð á fatnaðinum.
„Við skulum reyra fast utan um
handlegginn á henni fyrir ofan olnboga
svo hún missi ekki meira blóð,“ sagði
Ismaíl flokkstjóri.
„Gefið henni glas af vatni, veslings
barnið er frá sér af hræðslu,“ sagði
Hafize.
„Sjúkrabíllinn verður meir en klukku
tíma á leiðinni, ég skal ná í leigubíl,“
sagði Nazim.
„Fjandinn hirði þessar skyttur, ég
vissi alltaf þetta hlyti að fara svona,“
hugsaði Ayhan með sér.
„Ég þoli ekki að sjá blóð, það líður
yfir mig, það kom fyrir í fyrra þegar
Blondý slasaðist," hugsaði Recep verk-
stjóri.
„Varið ykkur á skyttunum . . . þær
eru alltaf í ólagi . . . jafnvel þótt
slökkt sé á mótornum . . . Ó, Zanil,
þetta er svo sárt, æ æ æ . . . farið
strax með mig á spítalann . . . Látið
mömmu ekkert vita . . .“
Látið mömmu ekkert vita. Pað
vantar á mig höndina fyrir neðan úln-
lið. Látið mömmu ekkert vita. Hún
er veik, rúmföst. Hún var mótfallin
því að láta mig í sokkaverksmiðjuna.
Látið mömmu ekkert vita. Ég finn
ekkert fyrir höndinni fyrir neðan úln-
lið. Látið hana ekkert vita. Hasan
hefur nóg upp úr sér með því að
selja blöð . . . Þú, ung, lagleg, sýndu
þolinmæði, einhver verðugur á eftir
að biðja þín, líka . . . Ég get látið
mér nægja vatn og brauð, já, það
nægir mér. Farðu ekki í verksmiðj-
una, ég eyddi ævinni minni allri við
vefstólana. Stúlkan mín, stúlkan mín,
augasteinninn minn og yndi lífs míns.
Veslingurinn hann pabbi þinn. Hann
hefur aldrei litið glaðan dag, Guð veri
sálu hans náðugur. Það var ekkert
sældarbrauð að ala þig upp, senda þig
í skóla. Næturvinna við vefstólana á
hálfsmánaðarvöktum. Næturvinna,
vörubílar verksmiðjunnar, þaktir segl-
dúk . . .
Zanil, það er að líða yfir mig.
Mig sundlar, Ayhan, mér er óglatt.
Ég finn ekki fyrir hendinni. Stund-
um og stundum ekki. Sársaukinn er
óbærilegur, ég þoli ekki við lengur,
ó, ég þoli þetta ekki lengur . . . mig
svimar . . .
„Ó, hjálp, komiði, komiði hingað í
guðsbænum. Það hefur eitthvað kom-
ið fyrir hana.“
„Engan asa, bullukollar, það bara
leið yfir hana.“
Yngri forstjórinn kom hlaupandi
niður stigann, augun stóðu á stilk út
úr höfðinu á honum af ótta, svitinn
spratt fram á enninu. Hann tók fjór-
ar tröppur í hveriu skrefi.
„Fíflin ykkar! Við erum alltaf að
brýna fyrir ykkur að vara ykkur á
skyttunum!“
Yngri forstjórinn, honum er mest í
mun að firra sig allri ábyrgð og skella
skuldinni á starfsfólkið.
Zanil gekk til móts við hann. Aug-
un í honum glóðu af heift og ofsa.
„Sjáðu nú til, forstjóri, við vinnum
hér og eigum stöðugt á hættu að hend-
ur eða fætur krækist í skytturnar. Og
ekki nóg með það, heldur kemur þú
stoltur og stærilátur og kennir okkur
um allt. Hættu þessu þjarki, farðu