Eimreiðin - 01.07.1975, Síða 115

EIMREIÐIN
heldur og náðu í sjúkrabíl, leigubíl
. . . hvað sem er, andskotinn hafi það,
hvað sem þú getur fengið!"
Yngri forstjórinn hörfaði eitt skref
aftur á bak, glóðin í augum Zanils
skaut honum skelk í bringu.
„Jæja, ég . . . þeir eru að hringja
. . . uppi á lofti . . .“ stamaði hann.
Nevin, ástin mín, hvað hefurðu
gert, hvernig gastu gert þetta? Hvers
vegna gættirðu þín ekki? Ótal sinn-
um varaði ég þig við. Sýndi ég þér
ekki bláan og marinn þumalinn á mér
tveim vikum áður og sagði: „Pessar
skyttur eru eins og bjarnargildrur ...
Treystu þeim ekki . . .“ Pennan sunnu-
dag hafði ég ætlað mér að senda móð-
ur mína, frænku og Rabíu, konu Is-
maíls verkstjóra á fund móður þinn-
ar til að biðja þín . . . ég hafði ætlað
mér að fara með þig í burtu, láta þig
aldrei framar þræla á þessum bölvaða
stað. Rykið í verksmiðjunni sest í
augun þín, í þessi yndislegu fallegu
augu. Pað skyggir á lit augnanna. Ó,
Nevin . . . ástin mín . . .
Zanil hugsaði rólega, hann hug-
leiddi hvort nú væri útséð að fagrir
draumarnir rættust eða ekki. Svo
skammaðist hann sín fyrir að hugsa
þannig. Nevin gæti batnað. En hönd-
in var að eilífu kramin. Skytturnar,
morðvopnin, höfðu reynt að sneiða
höndina af veslings stúlkunni.
Hann réðist á mig með offorsi.
„Fávitinn þinn, var ég ekki búinn
að segja þér að víkja ekki frá stúlk-
unni?“
„Jú, þú gerðir það, Zanil, en . . .“
„Hvað í andskotanum ertu þá að
læðupokast á eftir þessari ísmi og
skilur Nevin eftir eina við vefstól-
inn?“
„Pað var kallað á mig úr pökkunar-
deildinni, að ofan, Zanil, og . . .“
Svo sneri hann sér að yngri for-
stjóranum sem hafði fylgst með okk-
ur skelfingu lostinn.
„Þú hefðir getað fengið einhvern
til að vinna uppi á lofti! Auðvitað
gastu það ekki, ha? og svo skilurðu
algeran byrjanda eftir til að sjá um
þennan risastóra vefstól eina síns
liðs!“
Recep verkstjóri hélt nú að Zanil
hefði gengið of langt í orðaskiptum
sínum við forstjórann og nú væri kom-
inn tími fyrir hann að grípa í taum-
ana.
„Zanil, dengsi minn, þú ert alveg
frá þér, nú skulum við koma út fyrir.
Nazim er að ná í leigubíl."
Hann tók undir handlegginn á Zan-
il og saman stefndu þeir í áttina að
dyrunum. Ég sá greinilega að augun í
Zanil fylltust af móðu.
„Láttu hana þefa af kölnarvatni,“
sagði Hafize.
„Ertu gengin af göflunum eða
hvað?“ sagði Ismaíl verkstjóri. „Petta
er betra svona, hún finnur ekki fyrir
neinu, hvað þá aðgerðinni.“
„Sveipaðu þó kápunni um axlirnar
á nnni,“ sagði Ayhan.
Ísmí sagði: „Ég kom með vatn
handa henni . . .“ Hún stóð á miðju
verksmiðjugólfsins með hálfa vatns-
flösku og tómt glas í hendinni og
vissi ekki hvað hún ætti til bragðs að
taka.
Zenil og Ísmaíl verkstjóri hlupu út
í flýti. Zanil tók Nevin meðvitundar-
lausa í fangið og bar hana út úr vinnu-
salnum, Ayhan gekk við hliðina á þeim
og reyndi að halda kápu Nevin um
herðarnar á henni.
„Náðuð þið í leigubílinn?" spurði
Ismaíl verkstjóri.
Recep verkstjóri varð fyrir svörum:
„Ég fer líka. Ég kannast við mann
sem vinnur við Gureba-sjúkrahúsið.“
„Hva, þú ættir að verða eftir við
291