Ægir - 01.01.1913, Blaðsíða 7

Æ G I R
5
til strandgæslu (»Islands Falk«) reki er-
indi sitt heldur slælega, liggi oft dögum
saman inni á höfnum o. s. frv. Getur
vel verið, að eitthvað sje satt í þessu, en
um það vil jeg ekkert dæma.
Það er líka oít kvartað undan yiir-
gangi Trollara, og' er full ástæða til þess;
veit þó almenningur varla aðfarir þeirra
hjer við land eins og þær eru, þar sem
ekki er nema eitt einasta varðskip að
verja alt landhelgissvæðið umhverfis
landið, þvi skiljanlegt er, að Trollarar
geta haft alla sína hentisemi og verið að
veiðum hvar þeir vilja, þó þetta eina
skip sje á ferð með ströndum fram.
Jeg, sem rita linur þessar, var með út-
lendum Trollara frá því siðast í febrúar
til snemma i apríl næstl. Á þessum tíma
eru víst flestir Trollarar hjer við land og
safnast þá ílestir þeirra fyrir Suðmland-
inu, þvi allir vilja ná í vertíðarfiskinn
þar. Þá er aðalveiðisvæði Trollaranna
frá Ingólfshöfða vestur fyrir Reykjanes.
Eg veitti aðförum þeirra þennan tíma
nákvæma eftirtekt, og vil þvi með línum
þessum skýra frá atferli þeirra eftir þvi
sem eg best gat sjeð.
Fyrri partinn af marzmánuði var tregt
um fislc í Eyrarbakkaflóa og á Selvogs-
grunni. Leitaði þvi mikill fjöldi af Troll-
urum austur með landinu. Þegar kom
austur að Dyrhólum var nægur fiskur
og eftir þvi meiri sem lengra dró austur,
alt austur undir Kúðafljótsós. Svo virt-
ist sem fiskurinn gengi mest þjett með
landinu, innan við londhelgislínuna, þvi
þegar dýpra var farið, var litið um fisk.
Á þessu svæði, frá Dyrhólum austur með
Söndunum, sást daglega fjöldi Trollara,
flest franskir og Þjóðverjar, fátt af Eng-
lendingum, oft var liægt að telja frá 5—15
i landhelgi dag eftir dag, þegar veður
leyfði að vera svo nálægt landi. Það var
sárt að sjá þessa útlendu yfirgangsseggi
moka upp fiskinum fast upp við fjöru
og fylla skipin á fáum dögum, og það
var þreytandi að sofna og vakna altaf
með sömu orðin á vörunum: »Hvar er
nú »Islands Falk?« Ánægjulegt hefði
verið að sjá hann koma í þvöguna þeg-
ar 5—10 Trollarar voru nálægt hver öðr-
um og allir innan landhelgi. En liann
kom aldrei svo langt austur með sönd-
unum að hann kæmi þangað sem flest
skip voru i landhelgi, hefur líklega altaf
haft nóg að snúast við Vestmannaeyjar
og á svæðinu austur að Dyrhólum, enda
náði hann á því svæði i marzmánuði 7
eða 8 Trollurum, sem allir voru sektaðir.
Þeir sem lengra voru austur með gálu
verið óhræddir, þeir vissu nokkurn veg-
inn hvað þvi leið að »Fálkinn« mundi
ekki koma þangað.
Þetta sem hjer er sýnt fram á vona
jeg nægi til þess, að sýna hve ómögulegt
er fyrir eitt skip að hafa hjer strand-
gæsluna svo að íullnægjandi sje, einkum
á vetrarvertíðinni, þegar mest er þörfin
fyrir öflugri slrandgæslu. Oft mun fyrstu
fiskigöngum við Suðurland haga svo’að
fiskurinn gengur grunt vestur með land-
inu. Það má nærri geta hvort það stöðv-
ar ekki og ruglar fiskigöngunum, þegar
komið er beint framan að þeim, og
krossreft fyrir þær með trollnótum eins
og átti sjer stað i fyrravelur. Það minsta
sem hægt er að liugsa sjer að nægilegt
sje til verndar fyrir Suðurlandinu, væru
2 varðskip á vetrarvertiðinni og fram á
vorið. Eins og fiskgangan hagaði sjer í
fyrra vetur hefðu 2 skip vel getað varið
landhelgissvæðið og flskurinn þá gengið
hindrunarlitið með laudinu. Það er varla
vafamál, að Trollararnir gera meiri skaða
með þvi að trufla fiskigöngurnar en þó
þeir drepi mikið ai fiskinum. Reynsla
siðari ára virðist sanna þetta, síðan þessi
Trollarasægur kom. Þegar fiskur minkar