Ægir

Árgangur

Ægir - 01.01.1913, Blaðsíða 19

Ægir - 01.01.1913, Blaðsíða 19
Æ G I R 17 sildveiðar hjer við land og við liöfum lært af, að veiða síld með herpinótum, eiga sinn þátt í því hvernig komið er. En ekki dugir að slá allri sökinni á þá, því þeir eru þó að miklu leyti háðir landslögum meðan þeir dvelja hjer. Eað tjáir þó ekki að sakast um orðinn hlut. Ileldur athuga hvað gjöra eigitilþess, að koma óorðinu af, sem f3Trst og vinna síldinni það traust og álit, sem hún á skilið j á|útiendum markaði. Eina ráðið til þess, er að síldarmatið veröi alment notað. Eó getur það ekki að minu álili komið að fullum notum, fyrri en lögleilt hefir verið skyldu- mat á allri síld, sem veidd er i herpinœlur eða reknet og flult er ósöltuð að landi og söltuð er í landi cða við land. í öðru lagi þarf að scmja reglugerð tim sítdar- tiinnur og liafa opinberl eflirlit með fermingu pcirra skipa, sem flgtja úl metna síld. Pessu til sönnunar, skal geta þess — mönn- um til skýringar, sem málefninu eru ókunnir — að sild, sem veidd er í herpinætur, er vana- lega misjafnlega gömul þegar skipin koma með hana að landi. Veiðunum er svo liáttað að hjá þvi verður ekki komist. Pess vegna riður á að skipín sjeu vel hólfuð í sundur og gætt sje að þvi, að ekki fari saman nýveidd síld og gömul. — Þetta virðist svo sjálfsagt, að ekki ælti að þurfa nefna slikt. — En reynslan hefir þó sýnt, að það erekki gjört. Og meira að segja: Það hefir ekki verið reynt til þess, að hafa nýveidda sild í sjerstökum hólfum, þó skipin hafi verið eitlhvað þiljuð i sundur. Heldur liefir öllu verið blandað sam- an, jafnvel þó nokkuð af sildinni sje meira en sólarhrings gamalt og stórskemt, en 'nokkuð að eins fárra tíma og þá, ágæt vara. Bein afleiðing af þessu verður svo sú, að aðgreining og mat á saltaðri síld, verður miklu fyrirhafnarmeira og kostnaðarsamara en þörf gjörist. Pví ekkert vit er í öðru, við aðgreiningu og mat á þannig blandaðri síld, en að tæma tunn- urnar alveg og handleika hverja sild út af fyr- ir sig. En þrátt fyrir þessa fyrirhöfn, verður sildin aldrei aðgreind svo vel sem skjddi; vegna þess, að þeir sem það verk innu, mundu oft verða i vafa um, af ytra útliti sildarinnar, hvort luin hefði verið gömul eða ný þegar liún var söltuð og gætu þeir ekki valið gömlu síldina, úr svo nákvæmlega sem þörf gjörist. Sje síldin þar á móti skorin i suudur, er munurinn auðsær. Fiskurinn er dökkur að lit á gömlu sildinni af þvi blóðið hefir storknað í henni áður en liún var kverkuð. Mat á saltaðri sild — aðalmatið — veitir því kaúpendum minni tryggingu ef sildinni heíir verið blandað saman ósaltEðri, heldur en það gerði, ef síldin væri aðgreind fyrst og metin ó- söltuð. Bebneta síld, sem flutt er að landi ósöltuð og söltuð er í landi eða við land, er margoft mjög misjöfn að gæðum þó öll sje hún jafngömul. Þegar netin eru dregin inn, þá cr sildin stundum greidd úr þeim jafnóðum, annaö sinn er liún að eins greidd úr nokkru af þeim og í þriðja skipti er ekkert af sildinni greitt úr netunum fyrri en eftir að þau liafa öll verið dregin inn. Sildin sem grcidd úr úr netunum jafn óðum og þau cru dregin úr sjónum er langbezt og þarf því að vera höfð sjer. En það, sem ekki er greitt úr fyrri en eftir að nctin liafa öll vcrið dregin inn, verður að mun verra. Við það að draga netin eftir þilfari skipsins með síldinni i og hrista hana úr þeim, þegar hún er dauð og stirnuð, fer af hcnni lireistrið og liún þvælist og merst. Pað er heldur ekki golt að komast lijá þvi, að þeir sem greiða sildiua úr netunum troði á henni eða fari illa með hana á annan hátt ef vont er veður, nema skipin sjeu vel hólfuð í sundur uppi á þilfarinu. Það virðist þvi þörf að láta aögreina og meta rekneta sildina nýja, eins og sildina af lierpi- nótaskipunum, þegar komið er með hana ó- sallaða að landi. Keg-lus jöi'ö um síltUtvtituuiiv þarf að semja og lögleiða, svo fljótt sem kostur er á. Nú höfum við enga slíka reglugjörð til að íara eftir og getur því hver sem vill sent sild i hvaða tunnum sein vera skal og hann á- litur sjer hagkvæmast. Ekki veit jeg þó dæmi til að sild hafi verið flutt hjeðan í öðrum tunn- um cn vanalegum síldartunnum, annaðhvort norskum eða skoskum. En ekki er þar með sagt að svo veröi ávalt framvegis. Og þó ekki sje bein ástæða til að ætla að menn breyti til i þá átt, er engu að síður þörf á að fyrirbyggja það, að vel verkuð síld sje send á markaðinn i gömluin eða gölluðum tunnum, eins og átt heíir sjer stað hingað til. Síld i gömlum tunn-

x

Ægir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ægir
https://timarit.is/publication/584

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.