Ægir - 01.01.1913, Blaðsíða 20

18
Æ G III
um mun á flestum stöðum seljast að mun ver
en i nýjum þó jafngóð sje, og í Ameríku t. d.
cr viða tekið svo mikið tillit lil umbúðanna á
matvörum, að sjeu þær gamlar, er varan lítl
seljanleg. Gyldir það engu siður um síldar-
tunnur en aðrar umbúðir.
Má í •sambandi við þetta, beuda á hve afar-
óheppilegt það er, að flytja hingað tilbúnar
síldartunnur frá öðrum löndum. Bæði vegna
þess, að hætt er viö að þær skemmist í flutn-
ingnum, sjerstaklega ef flutt er í þeim salt eða
önnur þung vara. Og svo ekki siður af þvi,
hvað leitt er til þess að vita, að landsmenn
skuli i'ara á mis við jafn góða atvinnu að vetr-
inum til, sem tunnugerð mundi veita. Og það
því fremur sem óhætt mun mega fullyrða að
slikt fyrirtæki mundi gefa af sjer góðau arð.
Eftirlit
)neð fermingu skipa, sem flytja út metna síld,
er eilt af því sjálfsagða til þess að matið komi
að tilætluöum notum. Parf eklci annað — til
þess að sýna, að hjer er þörf á eftirliti — en
benda á hvernig skip eru hlaðin, sem flvtja
hjeðan síld til annara landa.
Vanalega er hæðin milli þilja, cða frá botni
og undir þiliar, látin ráða hve mörg lög af
síldartunnum eru liöfð hvert ofau á öðru. Á
sumum skipum er svo hátt undir þilfar, að
koma má alt að 10 röðum. Á öðrum er liæð-
in minni. Algengast mun vera 6 raðir, það er
þó of mikið, þvi liætt er við að neðstu tunn-
urnar aflagist vegna þyngsla, verði flatar og
leki pæklinnm. En við það skemmist síldin.
Hún þránar og er þá lítils virði þegar á mark-
aðinn kemur.
Sje nm fyrsta flokks vöru að ræða, má alls
ekki stafla meiru en fjórum tunnu röðum á
hæð, á hvert þilíar skipsins, sem síldina flytur.
Og hafðir skyldu jafnan vanir menn til þess að
koma tunnunum fyrir um borð í skipunum. Á
Englandi eru ciðsvarnir menn. sem sjá um
hleðslu skipa, sem flytja síld þaðan. Svo mikil
áhersla er lögð á að fermingin sje í lagi þar.
Annars er það margt, sem lagfæra þarf í
sjáfarútvcginum hjá okkur og ekki livað síst i
síldarúlvcginum. En litlar likur eru til að það
verði'gjört í bráðina, meðan hver baukar sjer
og fjelagsskapur og samvinna fara fyrir ofan
garð og neðan, hjá þeim, sem stunda sjó á
einhvern hátt.
Virðist mjer þó íiskiveiðar við Island gætu
verið arðvænlagri atvinnugrein en landbúnaður
— að honum ólöstuðum — væri hún rekin með
dugnaði í fjelagsskap, sem nyti ráða og leið-
beiningar þar um færustu manna landsins.
En hvað sem því líður, þá er hitt vist, að ef
sjáfarbændur stofnuðu með sjer fjelag, sem
næði yfir allt landið1) — likt og landbændur
hafa nú, þar sem Búnaðarfjelag Islands er —
þá mundi hægra að laga margt sem laga þarf
og sjáfarútvegurinn fljótlega taka breyting til
bóta og verða tryggari atvinnuvegur en nú er
hann.
Fiskiverkun.
Eitt af því setn gæli bætt liag sjóntanna
hjer á landi væri það, að verka fiskinn i
fleiri vörutegundir, en venja hefir verið
liingað til.
Fiskurinn hefir verið saltaður og þurk-
aður hjer á landi til sölu á Spáni og Gen-
úa, líkast því sem kaupendur þar vilja
hafa hann, og er sá verkunarmáti búinn
að ná góðu áliti þar. En Norðmenn verka
fisk sinn á ýmsan annan hátt. Nokkuð
af honum er saltaður nýr í lagarheldar
tunnur og lagður í kassa til útflutnings
m. m. En hjer eru menn ntjög ófróðir
um verkunar aðferð á þeim fiski, og góða
sölustaði fyrir hann. Fiskiverðið á þess-
um ýmsu vörutegundum hækkar og lækk-
ar ekki hlutfallslega á ýmsum stöðurn og
tímum svo þegar ein tegundin hækkar í
verði þá geta Norðmenn farið eftir versl-
unarskýrslum sinum og verkað fiskinn i
þá vörutegund, sem þá er útgengilegust.
Því er það nauðsynlegt að kunna að verka
fiskinn í sem ílestar vörulegundir og fyrir
sem flesta markaðsstaði. —
1) Siöan þetta er skrifað heílr »Fiskifjelag íslands«
veriö stofnað,