Ægir - 01.06.1935, Blaðsíða 16

130
Æ G I R
er, eftir atvikum. Komist hann inn í
þann nyrðri, getur hann komist til Spits-
bergen, en nái syðri hringurinn tökum
á honum, kemst hann til Jan Meyen og
upp að norðurströnd Islands. Leiðin ligg-
ur þá frá SV-strönd Noregs til norðurs,
liklega norður að Lofóten, þaðan til hafs
i vestur hér uin ])il um Jan Mayen. Svo
tekur Austur-Grænlandsstraumurinn við,
hann liggur upp að N-strönd íslands,
og djúpt suður með Vestfjörðum, en þeg-
ar upp að Vestfjörðum eða Norðurlandi
kemur, nær golfstraumurinn okkar tök-
um á, og ber það sem í hann kemur,
norður með Vesturlandi, og austur með
Norðurlandi. Danir hafa kastað nokkr-
um straumflöskum út við Norðurland,
að sumarlagi. Þessar llöskur hefur rek-
ið á land í Noregi, að eins ein, ef mig
minnir rétt, komst suður með Austfjörð-
um, og rak upp á S-ströndina. Straum-
arnir í hafinn kringum ísland, liggja m.
ö. o. þannig, að flskur, sem lifir upp í
sjó, eins og síldin, gæti hæglega haft
hrygningarstöðvar við vesturströnd Nor-
egs, en dvalið hér, einkum við Norður-
land á snmrin. Fjarlægðin er miklu minni
en sú, sem þorsknrinn fer, á milli hrygn-
ingarstöðvanna hér við land, og mið-
anna við V-Grœnlnnd. Síldin hefur ca.
3 mánuði til ferðalagsins frá íslandi lil
Noregs, hér um hil eingöngu með straum-
unum, en ca. 5 mán til ferðarinnar frá
Noregi, til íslands sem að miklu leyti
liggur með, en að nokkru á móti straum-
um.
Innan um allan þann fjölda af síldar-
kynjum (afbrigðum, races), sem til eru
í Norðurhöfum, er það merkilegt, að
ekki skuli vera hægt að þekkja í sundur
síldina, sem við veiðum við Norðurland
á sumrin, og síldina, sem Norðmenn
veiða við SV-Noreg á veturna. Þessa sild
veiða Norðmenn svo að segja eingöngu,
þegar hun er að hrygna, en við eingöngu
þegar hún er að fita sig, á milli hrygn-
inga. Norðmenn vita ekki með vissu,
hvar þeirra síld er á sumrin, og við vit-
um auðsjáanlega ekki, hvar okkar er á
veturna. Okkar sild kemur úr liafi á
sumrin, og hverfur til hafs á haustin,
norska síldin kemur úr hafi á veturna,
og hverfur til hafs að hrygningunni lok-
inni. Þetta verður að eins skiljanlegt, ef
við lítum á norsku og íslenzku sildina
sem einn og sama stofn, stofn sem á
heima í hafinu milli Noregs og íslands,
og hefur hrygningargöngur til vesturs,
ætisgöngur til austurs.
Ef hinn mikli vorgotssíldarstofn, sem
veiðist hér við Norðnrland á sumrin,
hrygnir við S-ströndina á veturna, hlytu
göngurnar að fara norður með V-landi
á vorin. Maður gæti þá búist við, að
sildin færi að vaða strax að hrygningu
lokinni, og væri að því alla leiðina norð-
ur fyrir þannig, að væri jafnvel meira
um síld við SV- og NV-landið á vorin
og fram eftir sumrinu (vegna þess að
þar er einnig sumargotssíldin) heldur en
fyrir norðan á sumrin. Einnig mælti
ætla, að fyrst fylltist Húnaflói, en allt
væri þurt fyrst í stað við austanvert N-
land. Þessu er ekki þannig varið. Reyzl-
an hefur sýnt, að reglan er sú, að lang-
mest er af síld við N-land. Og jafnaðar-
lega virðist síldin koma nokkurn veginn
jafnt upp að miklum hluta Norðurlands-
ins. Þetta tvent verður undir eins skilj-
anlegt, ef við gerum ráð fyrir, að síldin
komi a. m. k. að mestu leyti að norðan,
úr hafi, það sem er af síld við SV- og
NV-land, ætti að vera a) sá litli hluti
vorgotssíldarinnar, sem hrygnt hefur fyr-
ir sunnan landið og er á leið norður,
h) eitthvað af þeirri síld, sem kemur að
norðan, en ber að vestast, og kemst dá-
lítið suður með, áður en áhrifa Goll-