Ægir - 01.06.1935, Blaðsíða 25

Æ G I R
139
Féll nú náttmyrkrið yfir, og þótti sýnt,
að ekki yrði legið af um nóttina efveð-
urhæð yrði öllu meiri, því ærinn sjór
var og veðurhæð. Eigi vita menn neitt
um úrræði þeirra Jóns Þorkellssonar,
því að hann fórst með allri áhöfn, en
skipið, sem Snarfari hét, rak á Harða-
kamhi milli Ólafsvíkur og Rifs, þar sem
Rauðusteinar iieila. Hin skipin tvö sigldu
um kvöldið inn og suður yfir flóann og
lenti Bár-Ólafur síð um nóttina í Stykk-
ishólmi en Bjarneyingar komust í Elliða-
ey. Líklegt þvkir, að Snarfari liafi rent
undan veðrinu, hvort sem hann hefur
farist við land, þar sem hann fanst, eða
á rúmsjó, en víst er um það, að mikið
af farangri háseta rak upp með skipinu
á Harðakampi. Seglrá, er menn hugðu
af þessu skipi, rak í Skáleyjum. Síðar
um veturinn rak koffort í Kerlingarfirði
og tóbaksbaukur eins hásetans rak í
Flatey. — Yeturinn áður hafði Jón Þor-
kellsson róið þessu sama skipi í hákarla-
legu og var þá liætt kominn. Hreppti
vestanveður og stórsjó og ætlaði að hleypa
heim, en er seglið var dregið upp, hrotn-
aði stýrið og skipið fyllti undir þóftur.
Hásetar voru hraðhentir, hrutu hotna lir
kvartélum og gátu svo þurausið skip-
ið. Komust þeir í það sinn nauðulega
heim.
I þessari síðustu för Snarfara var val-
iu skipshöfn, og bera sagnirnar, sem enn
lifa, vott um það, að hér fór sem oft
áður, að mönnum verður á að lmgsa um
uiálsháttinn gamla: Ekki verður feigum
íorðað né ófeigum í hel komið. Einn af
hásetunum hét Davíð Ólafsson, fóstur-
sonur Bergsveins hónda í Hergilsey, en
hann var bróðir Jóns Þorkellssonar. Da-
við var ekki ællað að vera með í legu
þessari, en Bergsveinn hóndi kom til
f lateyjar daginn áður og stóð þá svo á,
að einn af þeim, sem ráðinn var í leg-
una, fatlaðist frá áð fara og réðist þá
Davíð i hans stað.
Annar hásetinn á Snarfara hét Andrés;
var hann fóstursonur Jóhönnu, ekkju
Ólafs prófasts Sívertsens. Hafði hann
verið á Snarfara veturinn áður, þegar
þeir voru hættast komnir. Bað fóstra
hans hann oft að fara ekki í þessa legu
á Snarfara, og hafði hann heitið því, en
hrá út af loforði sínu á síðustu stundu,
sumir segja fyrir þráheiðni Jóns. Aðrar
sagnir um slys þetta eru nú glataðar, en
sagl er að mikið hafi verið um drauma
og fyrirburði í Eyjahreppi á undan skip-
tapa þessum. Var manntjón þetta hin
mesta hlóðtaka fyrir Eyjahrepp og fyrnt-
ist seint í hugum manna.
Mannskaðinn mildi 1863.
Þriðjudaginn 5. maí var almennt róið
úr öllum verstöðvum undir Jökli, enum
daginn rak skyndilega á ofsaveður af
norðri. Fóru þá llest skipin að halda lil
lands. Brátt snerist veðrið enn meira í
hánorður og fylgdi því snjóhríð og stór-
sjór svo, að lieita mátti ófært opnum
bátum, enda undiralda mikil af vestri,
er æsti sjóinn enn meira. Eru hér taldir
fáir þeirra formanna, er á ferð voru til
lands um líkt levti á Sandi. Úr Flatey
voru þeir Sigurður hóndi Ólafsson úr
Hólsbúð, orðlagður stjórnari, og Guðm.
Guðmundsson, vinnumaður ekkjufrúar
Jóhönnu Sivertsen, þeirrar er fyr getur,
og hinn þriðji Jón, er kallaður var
Hrapseyingur, fyrir skipi Brvnjólfs Benc-
diktsens. Guðmundur liafði fyrstur þess-
ara þriggja siglt til lands, en Jón Hrapps-
eyingur síðast. Tók mörgum skipunum
ekki í lendingu, og urðu að herja lil
hennar, en ekki gekk nerria hjá þeim,
sem rígmennt voru. Jón Hrappseyingur
harði fram hjá þeim Sigurði og Guð-
mundi, og síðan Sigurður fram hjá Guðm.