Ægir - 01.06.1935, Blaðsíða 24

138
Æ G I R
berserkur, en Kristján kallaði að ryðja
úr skut og barka. Vigfús ogSveinn voru
fram í og lieyrðu kallið. Voru þeir báð-
ir knáir menn og ruddu á svipstundu
úr barkanum. Leit þá Sveinn upp og
mælli: »Hættu að ryðja, Fúsi, það er
sokkinn hjá þeim skuturinn; þeir hafa
engu rutt«. Sökk þá skipið og hyolfdi.
Gísli úr Legg sigldi fram lijá i sama bili
og kallaði Kristján til lums og bað hann
að bjarga mönnunum í guðs nafni. Gísli
sigldi sem áður og svaraði engu. Krist-
ján greip stýi'ið og ætlaði að lleyta sér
á því; náði hann lika í ár og liafði sitl
undir hvorri hendi, og llaut hann svo.
Arni náði árum tveim og ílaut hann frá
með þær. Þá komust hinir allir á kjöl-
inn nema Ólafur úr Riíi. Þorsteinn hékk
á J)aki Vigfúsar og komst hann svo með
liann á kjölinn. Töluðu þeir þá saman
og mælti Sveinn: »Hræddur er nú Gísli,
fyrst hann reynir ekki að bjarga okkur«.
»Þeir koma kannske hinir«, svaraði Vig-
fús. í því tók skipið veltu og hvolfdi á
ný. Komust þeir aftur á kjölinn nema
Magnús; hann sást nú ekki framar. Vig-
fús ])að nú Þorstein að sleppa sér og
halda sér í kjölinn, og gerði hann það.
Tók nú skipið enn veltu og komust þá
á kjölinn Vigfús og Þórður, en Þorsteinn
og Sveinn voru horfnir.
Um það leyti sem skipið tók að sökkva
undir þeim Kristjáni, var Þorvarður úr
Skeggjabúð nær að landi kominn, og sá
hann til ófara þeirra. Hafði hann að há-
setum unga menn og röskva, og hvöttu
þeir mjög að reyna að ])jarga ef kostur
væri, en sá mest er Ilákon liét, bróður-
sonur Andrésar formanns úr Flatey.
Ruddu þeir Þorvarður nú skipið að fisk-
inum og reru sem livatast fram að skip-
inu. Náðu þeir fyrst Kristjáni en síðan
Árna. Er þeir drógu hann inn, hékk Ól-
afur í fæti hans. Hafði hann gripið þar
lieljartaki, sem jafnvel dauðinn gat ekki
losað.
Nú bar þar að Ólaf Björnsson, þann
er áður getur. Hann hafði dregisl aftur
úr á siglingunni, svo sem fyr er sagt, en
einmitt þegar slysið varð, brotnaði segl-
ráin og tafði það fyrir honum, en nú
er hann bar að, voru þeir enn fjórir á
kjölnum. Ólafur var maður málhaltur,
þannig að hann stamaði mjög, og mest
])á er honum var mikið niðri fyrir, Fór
nú og svo, og skildu hásetar hans ekki
livað hann sagði, en surnir svo felmtr-
aðir að allt lenti í handaskolum. Varð
því allt um seinan, sem gera þurfti, en
ski])ið á sífeldum veltum. Þó náði hann
þeim Vigfúsi og Þórði.
Voru þeir allir mjög þrekaðir, sem
björguðust, en batnaði flestum þó skjótt
aftar. Skipinu var bjargað síðar um dag-
inu. Þorsteinn var giftur fyrir rúmu ári
og átti eill harn. Ólafur var og giftur og
lél eftir sig tvö börn, en Sveinn var ó-
giftur, rúmlega tvítugur að aldri, nám-
fús og gáfaður og harmdauði öllum er
lil þekktu.
Hinn 11. desember 1861 var örlaga-
ríkur fyrir Flateyinga. Þá reru úr eyj-
unni tvö hákarlaskip með 12 manna á-
höfn hvort. Þriðja skipið reri úr Bjarn-
eyjum einnig við 12. mann. Á Flateyjar-
skipunum voru formennirnir Bár-Ólafur
Guðmundsson, sá er fyr er getið og Jón
nokkur Þorkellsson, þilskútuskipstjóri úr
Flatey. En úr Bjarneyjum var formaður
Bjarni sonur Jöhannesar hónda. Austan-
kaldi var á, og héldu öll skipin til miða
út i ál á venjulegar hákarlsleiðir; lögð-
usl þau ekki alllangt hvert frá öðru. Há-
karl var tregur um daginn, og urðu
menn lítt cða ekki varir. En er á dag-
inn leið bréyttist veðurútlit, gekk vind-
ur meira lil norðurs og hvesti að mun,
enda varð þá og veðurútlit ískyggilegt.