Ægir - 01.08.1937, Blaðsíða 19

Æ G I R
173
Landhelgisgæzlan.
Oss íslendingum hlýtur að vera það
nokkurt metnaðarmal, að geta varið svo
landhelgina, að réttur vor sé ekki fótum
troðinn og hagsmunir vorir ekki stór-
skerðtir. Sn þjóð, sem er vaxa upp í það
að verða sjálfsvalda, þarf að geta stjórn-
að svo landvörnum sínum, að hún vaxi
við. Yér íslendingar þurfum ekki um
aðrar landvarnir að hugsa, í orðsins
ströngustu merkingu, en að verja land-
helgina fyrir veiðiþjófum.
Nú nýlega hafa skeð tveir atburðir,
sem hafa orðið til þess að vekja um-
ræður um landhelgisgæzluna. Varðbát-
urinn Gautur tekur enzkan línuveiðara
við landhelgisveiðar fyrir Austfjörðum.
Sökudólgurinn og varðbáturinn verða
viðskila vegna þoku, sem skellur á og
línuveiðarinn heldur til Englands með
varðbátsmann innan horðs. Maðurinn er
sendur upp aftur með öðrum línuveið-
ara og skilað í land á Austfjörðum.
Nokkrum dögum síðar tekur varðhát-
urinn Gautur enskan togara i landhelgi,
setur um borð í hann sama varðmann-
inn og fékk fría ferð til Englands með
línuveiðaranum, og ætlar síðan að halda
til hafnar með sökudólginn. Togarinn
gerir sér lítið fyrir stingur varðhátinn
af og heldnr á veiðar. Eftir 10 daga, þeg-
ar togarinn hefir fengið fullfermi at íiski,
þá er varðbátsmanninum skilað umborð
i vélbát frá Seyðisfirði, sem er á veiðum
út af Gletlinganesi, en sökudólgurinn
heldur leiðar sinnar lil Englands með
aílann.
Um fyrri atburðinn er það að segja,
að ensk hlöð settu hann á horð við sög-
urnar, sem birtast »Með morgunkaffinu«
i Morgunblaðinu. Þau töluðu um leik-
inn í þokunni, ellegar að þau sögðu frá
þeirri lifsnauðsyn, að skipstjórinn á línu-
veiðaranum hefði orðið að halda iil Eng-
lands, til þess að stranda ekki í þokunni.
Hvað ensk blöð hafa sagt um seinni al-
burðinn veit lilaðið ekki.
En í sama mund og enski togarinn
Yisenda strýkur frá Gaut, þá birtist l'or-
ustugrein í The Fishing News, (eftir rit-
stjórann), sem heitir »Erlendir dómstól-
ar og hrezkir sjómenn«. Þessi grein er
eingöngu stíluð til íslendinga. Þar er
kvartað um harðýðgi, sem að ensk veiði-
skip verði fyrir frá íslenzku varðskip-
unum og hinar óbæiálega þungu sektir,
sem ensk veiðiskip séu látin gjalda, ef
þau skreppi inn í íslenzka landhelgi. Það
sé þó öðru vísi íarið með útlend skip,
sem fari inn í brezka landhelgi. Seinast
í greininni er enskum stjórnarvöldum
gefið það til kynna, að það sé ætlast til
þess, að þau viti það gjörla, að það sé
engin þörf á því að fara til Dana, með
húfuna í hendinni, og óska eftir verzl-
unarsamningi, því að það yrði aðeins
hagnaður fyrir annan aðilann. Botninn
í greininni er svo á þá lund, að Hull
hafi þegar tekið ákveðna afstöðu lil inn-
flutnings á slæmum og ódýrum fiski.
Þannig Idæs í tálknunum núna. Hvort
nokkurt óheint samband er á milli þess-
arar greinar í The Fishing News og þeirra
athurða, sem skeð hafa hér innan við
landhelgislínuna, skal látið ósagt, enhins
hefðum vér vænst, að Englendingar hefðu
ekki talað jafn léttúðlega um þessa hluti
raun hefir á orðið.
íslendingar munu geta sagt um þessar
mundir og um þessa atburði líkt og
Staðarhóls-Páll sagði forðum daga við
Danakonung: »Eg lýt hátigninni, en stend
á réttinum«.
íslendingar munu ekki fara feti lengra
í sinni landvörn en lög leyfa, en þeir
eiga að standa á sínum rétti, hver sem
í hlut á.