Ægir - 01.11.1949, Blaðsíða 6

248
Æ G I R
Bjarneyjum og að hjálp gæti borizt bráð-
lega, þótt vitað væri, að flestir fullgildir
karlmenn á eyjunum mundu vera í veri
undir Jökli. Til þess að vekja athygli á
skipinu var veil'a höfð uppi að deginum,
en ljósker að næturlagi, en það kom fyrir
ekki. Aðfaranótt fimmtudagsins var sunn-
an hægur, en er fram á daginn kom hvessti
á s. s. v. og hélzt sú vindstaða fram undir
morgun á laugardag, 7. apríl. Rauk þá á
með afspyrnu vestanrok með kafaldi og
innan skamms forar sjó. Þótti nú skipstjóra
ekki tiltök að hefja siglingu inn flóa, þar
sem seglaútbúnaðurinn var ekki til þess
að treysta á og allir ókunnugir á þessum
slóðum, enda hka dimmt af hríð. Ekki lcið
á löngu, þar til skipið tók að reka og nokk-
uð jafnsnemma brast stjórnsborðkeðjan í
sundur. Rak nú ört í stefnu á Stagleyjar-
Itoða, og með því að setja upp afturseglið
var reynt að koma í veg fyrir að ekki ræki
á hann. Fljótt kom í ljós, að ekki yrði uin-
ílúið að á skerið ræki og' innan stundar
bryti skipið í spón. Skipstjórinn, Hannes
Andrésson, var alltaf öruggur, og voru allir
æðrulausir. Þá sem örast rak á boðann,
bar Alexander fram þá ósk að heitið væri
á Ólafsvíkurkirkju og henni færð gjöf
yrði þeim auðið lengri lífdaga. — Er skip-
ið hafði rekið fast að skerinu, reið mikill
brotsjór yfir það og kastaði því í einni lotu
yfir það og nam skipið rétt snöggvast niðri,
að vísu nokkuð fast. Þetta mikla rið tók
út bátinn af þilfarinu og öll seglin, sem
tjaslað hafði verið upp. Stykki úr lunning-
unni og káetukappanum brotnaði og lest-
arhlerar fóru úr skorðum, svo að niður í
skipið gekk mikill sjór. Er riðið gekk und-
an skipinu, sást boðinn upp úr sjó fyrir
framan það. Þau legufæri, sem eftir voru,
festust í skipinu og sneri skipið upp í vind,
en við næsta rið, sem skammt var að bíða,
sprakk keðjan og skipið tók að reka, að
mestu þó í horfi, þar sem keðjan drógst
í botni. í lestinni var mikill sjór, svo að
tekið var til að dæla, en það reyndist þó
árangurslaust. Dælan var ónothæf vegna
þess :að kol, sem skoluðust um lestina,
höfðu setzt í hana. Var þá ekki annað úr-
ræði en stampaaustur. Austurtæki voru
þó ekki önnur en pottar, þar sem fötum
öllum hafði skolað út. Ausið var af kappi
og lækkaði furðu fljótt í skipinu, var þó
erfitt að standa að austri, þar sem skipið
valt mikið og sjórinn slóst til í lestinnni
og kolapokar og annað kastaðist til og frá.
Tókst á tiltölulega skömmum tíma mikið
til að þurrausa skipið, enda hafði ekki
skaðlegur leki komið að því.
Jón Jónasson vakti máls á því, livort
ekki væri reynandi að matbúa og spurði
þá, sem í lúkarnum voru, hvort lifandi
væri í eldavélinni. Kváðu þeir eldinn dauð-
ann, enda útlitið þannig, að fyrir mat væri
ekki mikil þörf. Kvaðst Jón ekki kæra sig
frekar um að deyja svangur, væri líka
mælt, að fullir kynnu l'lest ráð. Fór Jón
síðan lil og kveikti eld. Kom þá að góðu
haldi sú forsjálni hans að hafa geymt inni
á sér velvarinn eldspýtustokk, því að allar
eldspýtur reyndust blautar. Hitað var kaffi,
og gerðu flestir sér gott af því ásamt því
litla brauði, sem til var óskemmt. Ferðina
alla hafði lítið verið um matreiðslu, þar
sem matur allur skemmdist fljótt og erfitt
að halda lifandi eldi.
Skipið rak nú undan vindi og sjó og
var öðru hvoru lóðað fyrir dýpi, sem
reyndist í kringum 16 faðma. Um nónbil
sást grunnbrot, er skipið virtist reka beint
á. Litið akker (varpakker) og 30 faðma
löng keðja, sem til var, voru tekin og gerð
tilraun með að leggjast fyrir því. Lítið
virtist draga lir ferðinni og rak stöðugt á
grunnið, enda kom síðar í ljós, að akkerið
hafði brotnað. Þegar nálgaðist brotið,
revndist þetta lítið sker, og fast við það
sló skipinu meir til norðurs svo að það
barst framhjá, en þó svo nálægt, að síðan
á skipinu straukst snöggvast við það. Snert-
ingin var lítil, enda hefði mikið högg í
þeim sjógangi riðið skipinu að fullu. Innan
stundar og sem ört rak urðu skipverjar
varir við eyjaklasa, sem þeir ekki háru
kennsl á. Skyggni var slæmt, því að sífellt
gekk á með snjóéljum. Þegar nálgast tók