Ægir - 01.01.1952, Blaðsíða 19

Æ G I R
13
Þeir eru vafalaust sárafáir, sem í rösk-
an aldarfjórðung hafa stundað störf á
borð við Arnór Guðmundsson, er eins oft
hafa mætt til vinnu á tilsettum tíma og
eins sjaldan kvatt skrifborð sitt jafn-
snemma og venja og regla gera ráð fyrir.
Og engan þekki ég, sem jafnoft hefur snætt
miðdegisverð á vinnustað og jafnfárra
sumarleyfisdaga notið í fjórðung aldar. —
En í þessu er þó ágætiseinkunn Arnórs
ekki fólgin nema að nokkru leyti, því að
hann hefur jafnframt aflað sér mikillar
og öruggrar þekkingar á sínu starfssviði
og samhæft hana verkhyggni. Fum tíðar-
andans hefur aldrei náð tökum á honum,
því að maðurinn er leikinn í að flýta sér
með gát.
Þegar Jón gamli á Bægisá dvaldist á
æskuslóðum Arnórs, spáði hann því um
breiðfirzkan formann, að hann mundi
lifa og deyja í fiski.
Þótt Arnór hafi á vissan hátt lifað í fiski,
fer því víðs fjærri, að hann hafi sokkið i
kösina. Sálin í Arnóri er bóndaltyns og ber
það aðalsbragð enn óskorað. Hann á ýmis
dundurefni, þau eru honum hvíldargjafi
og tilhreytingarmeðöl frá skýrslum um
fisk og síld, reikningum og bókhaldi. Hann
les mikið, meltir vel og man. Honum þykir
vænt um bækur, á safn gott og i einni grein
sennilega betra en flestir aðrir. Hann telur
ekki eftir sér að leggja nokkuð á sig til
þess að varðveita anda Magnúsar langafa
síns rímnaskálds á Laugum. Eins og hann
leggur óbrigðula alúð við höfuðstarf sitt,
lætur hann sama gegna um dundurefnin.
Ég held að Arnór kunni ekki að kasta
hendi til eins né neins.
Nýlega las ég, að franskir rithandarsér-
fræðingar væru að ráða Iyndiseinkunnir
Elisabetar Englandsdrottningar. Mér flaug
í hug, að rithöndin hans Arnórs ætti að
vera komin undir þeirra smásjá, svo ítur-
fögur, drátthrein og þróttmikil sem hún er.
Ég þykist vita, að Arnóri muni finnast
loftunga mín orðin yfrið löng, en hann má
Þá vita það, að hún hefði ekki orðið
Hvalveiáar Islendinga árið 1951.
Hlutafélagið Hvalur hefur nú stundað
hvalveiðar frá bækistöð sinni í Hvalfirði í
fjögur sumur.
Vertíðin síðastl. sumar stóð yfir að heita
mátti jafnlangan tíma og árið áður eða frá
1. júni til 30. sept. Fjórir bátar stunduðu
veiðarnar eða jafnmargir og næsta ár á
undan. Sú breyting varð nú á áhöfnum
skipanna, að Agnar Guðmundsson tók við
skipstjórn á Hval II og var jafnframt
skytta. Þorsteinn Þórðarson varð skipstjóri
á Hval IV, en skytta Kristján Þorláksson.
Á hinum bátunum voru norskir skipstjór-
ar, skyttur og stýrimenn.
Alls veiddust 339 hvalir og var það 74
hvölum fleiri en árið 1950. Það sem eink-
um studdi að því, að veiðin varð meiri eða
þessu sinni var einmuna veðurfar í júní og
júlí. Veiðisvæðið var svipað og verið hefur,
eða djúpt út af Snæfellsnesi og suður og
austur með landi að Dyrhólaey. Að þessu
sinn varð að sækja hvalinn lengra á haf út
en undanfarin sumur. Stærð hvalanna var
svipuð og verið liefur, að því undanskildu,
styttri í öðrum, er nokkur kennsl ber á
hann.
Við, sem vinnum hjá Fiskifélagi íslands,
erum flest mikið yngri að árum en Arnór,
en til þess finnum við lítt. Ég hygg, að
allir njóti vistargleði i samstarfi við hann,
þreifi á því, að hann er ráðhollur og raun-
góður félagi, er kann því betur að taka
stein úr götu en koma honum í hana.
Það er eitt af gamanmálum Arnórs, að
minnast þeirrar frásagnar Jóns Indiafara,
þegar fallbyssurnar á skipi hans voru
hlaðnar. Hann segir því stundum í okkar
hóp, að það geti verið sterkur leikur „að
setja fir upp á stykkið“. Ekki má minna
vera, en ég óski Arnóri þess, að honum
og hans vegni ætíð sem bezt, livernig sem
kanónuskip okkar jarðarbúa kann að
velkjast á sollnu veraldarhafi. L. Ií.