Ægir - 15.06.1970, Blaðsíða 21

ÆGIR
211
Útflutningur Hjaltlandssíldar skiptist
sem hér segir eftir markaðslöndum:
Svíþjóð ........... 30.991 tunnur
Finnland ........... 8.067 —
Sovétríkin ........ 16.304 —
Bandaríkin ........... 190 —-
Samtals 55.552 tunnur
Hl. SuAnrlniidssíIdin.
Undirbúningur vertíðar og sala
síldarinnar.
Vegna hins óvissa ástands á saltsíldar-
ttiörkuðunum um haustið var ákveðið að
selja ekki nema hluta af Suðurlandssíld-
inni með fyrirframsamningum, enda benti
niargt til þess að svo gæti farið, að verð á
saltsíld myndi fara hækkandi, er líða tæki
á haustið, einkum á stærri stærðarflokk-
nnum. Var því aðeins samið um fyrirfram-
sölu á smárri heilsaltaðri síld og nokkru
^iagni af kryddsíld, einkum smárri krydd-
síld. Náðist allmiklu hærra verð fyrir
þessa síld en almennt markaðsverð var á
þeim tíma. Enda þótt líkur væru á því, að
verðlag færi hækkandi síðar, var það þó
engan veginn öruggt. Fiskifræðingar og
fleiri aðilar gerðu sér, eins og áður er sagt,
vonir um að Norður- og Austurlandssíldin,
sem dreifð var um stórt hafsvæði, kynni
að safnast saman í torfur austur af land-
’nu síðla haust eða fyrri hluta vetrar. Ef
svo hefði farið og eitthvert magn verið
saltað að ráði af þeirri síld, hefði afleið-
ingin orðið mikið verðfall á Suðurlands-
síldinni, enda var meginhluti Suðurlands-
síldar mjög smá síld.
í lok nóvember var mikið af Suðurlands-
síldinni óselt og fóru þá fram í Kaup-
’nannahöfn viðræður milli fulltrúa frá
Síldarútvegsnefnd og samtaka sænskra
síldarinnflytjenda. Samkomulag tókst ekki,
þar sem Svíar vildu ekki fallast á að greiða
það verð fyrir síldina, sem Síldarútvegs-
nefnd gat sætt sig við, enda var mjög
mikil verðhækkun nauðsynleg til að standa
andir hinu háa fersksíldarverði, sem tók
S’ilúi þann 16. nóvember. Lokaboð Svía á
Kaupmannahafnarfundinum nam aðeins
um % af því verði, sem Síldarútvegsnefnd
gat lægst sætt sig við.
Það olli miklum erfiðleikum í sambandi
við sölu Suðurlandssíldarinnar hve smá
hún var, en um 80—85% af því, sem var
saltað, var síld af stærðunum 500-1100 stk.
í tunnu, miðað við hausskorna og slóg-
dregna síld, og var hér að mestu um mun
smærri síld að ræða en Svíar höfðu feng-
ið til söltunar í Svíþjóð og nokkrum öðrum
löndum. Aftur á móti reyndist auðvelt að
selja stærri síldina, en hún nam því miður
aðeins um 15—20% af framleiðslunni.
Svo til ekkert veiddist sunnanlands af
síld af venjulegum Norðurlandssíldar-
stærðum.
Eftir að slitnað hafði upp úr viðræðum
við samtök sænskra síldarkaupenda, héldu
viðræður áfram við kaupendur í mörgum
löndum með þeim árangri að sala tókst á
allri síld, sem framleidd var fram að ára-
mótum, og var í öllum hinum nýju samn-
ingum gert ráð fyrir mikilli verðhækkun
frá því, sem um var samið í fyrirfram-
samningum fyrr um haustið.
Þá var einnig samið um sölu á nokkru
magni af flakaðri Suðurlandssíld með roði,
en afgreiðsla á flökum er nokkrum erfið-
leikum bundin, þar sem ekki má líða nema
mjög takmarkaður tími frá því að flökun-
in er framkvæmd og þar til varan kemur á
markaðinn.
Um áramót var áætlað að saltað hefði
verið í alla gerða samninga og söluhorfui’
fóru þá versnandi vegna minnkandi fitu-
magns í síldinni, auk þess sem meiri síld
hafði borizt á markaðina en búizt hafði
verið við og að verulegu leyti stærri síld en
Islendingar gátu boðið.
Rtissar höfðu allt haustið verið ófáan-
legir til að greiða það verð fyrir Suður-
landssíld, sem talið var viðunandi, en hinn
3. janúar tókust fyrirframsamningar við
þá um sölu á 30.000 tunnum af heilsaltaðri
vetrarsíld, framleiddri eftir áramót, enda
hófst þá nýtt verðlagstímabil á fersksíld.
Samkvæmt þeim samningi mátti afgreiða