Ægir - 01.12.1982, Blaðsíða 19

Selskinn lögð inn hjá SÍS hafa verið eitthvað
innan við þúsund stykki af landselskópum í ár og
það má ætla að þeir kópar hefðu verið veiddir
hvort sem var. Það má segja að landselskópaveiðin
sé búin að vera, og ef hætt verður að greiða ein-
hverskonar uppbót fyrir veidda kópa, þá leggst
þetta alveg niður.
Ákveðið má halda því fram, að nógu miklar
sannanir séu til fyrir því að hringormatíðni í fiski
úti fyrir ákveðinni strandlengju er í beinu sam-
hengi vi selafjölda á þessari strönd. Hitt er svo
annað mál, að við munum sitja uppi með hring-
orm, jafnvel þó að selum fækki eitthvað. Það eina
sem fyrir mönnum vakir er að snúa dæminu við,
að i staðinn fyrir að hafa stöðugt vaxandi sela-
stofn, þá sé hægt að fá hann til að minnka.
Ályktun, sem kemur frá Fiskiþingi um að fækka
þurfi sel, hún hefur töluvert mikið gildi. Hún mun
verða rædd víðar heldur en í ykkar hópi. Við verð-
um að muna það að bændur landsins eiga þessi
hlunnindi. Þó að við leigðum heilan flota til þess
að veiða sel, þá komumst við ekki framhjá því, og
það verður aldrei neinn verulegur fjöldi sela, sem
skotinn er út á sjó.
Að mínum dómi er um tvær leiðir að velja. Það
er leið, sem að kalla mætti húsdýraleið, þ.e.a.s. að
þetta séu nytjar sem sjálfsagt er að nýta af fullri al-
vöru. Þannig munum við halda áfram að leita leiða
til að nýta kjöt. A.m.k. þrír refabændur gáfu sel-
kjöt i sumar og tillaga hefur komið fram að frysti-
hús eignuðust hakkavélar og framleiddu pönnu-
fryst refafóður. Við erum auðvitað ekki að leita að
hámarksafrakstri, eins og bændur vildu kannske
gjarnan gera. Hámarksafrakstur þýddi að það
yrðu sem flestir selir. Hitt er meindýraleið. Að
setja lög, þar sem selur væri flokkaður með mein-
dýrum. Ef við getum fengið samstarf við landeig-
endur, að þarna séum við að nýta sérstaklega útsel-
inn, því útselurinn er heldur illa séður. Flestir
bændur fagna því að útsel sé fækkað, en óneitan-
lega eru sumir bændur á því að hafa sem flesta
landseli í trausti þess að einhverntímia verði skinn-
in aftur verðmæt.
Ég ætla nú ekki að hafa þetta lengra og ég skrif-
aði þetta ekki niður. Ég vil benda á, að við höfum
allmiklar upplýsingar undir höndum um málefnið
sem við getum miðlað ykkur af, ef þið viljið.
Takk fyrir
Hjálmar R. Bárðarson:
Siglingamálastofnun
ríkisins og öryggismál
sjómanna
Siglingamálastofnun
ríkisins var sett á stofn
með lögum nr. 51 frá
1970, og í þeim lögum er
gerð grein fyrir verksviði
stofnunarinnar þá. Síðan
hafa, reyndar með sér-
lögum og með nýjum og
breyttum alþjóðasam-
þykktum, stcfnuninni
verið falin fleiri verkefni
en greint er frá i lögunum
frá 1970. En grundvöllur þessarar stofnunar er
miklu eldri en frá 1970, því að með þeim lögum tók
þessi nýja stofnun við þeim verkefnum, sem fram
til þess tíma höfðu verið falin Skipaskoðun ríkisins
og Skipaskráningarstofu ríkisins, ásamt skipamæl-
ingum, en þessum stofnunum höfðu áður verið fal-
in verkefni, bæði með sérstökum lögum og regl-
um, en einnig með sérstökum ákvörðunum ráðu-
neyta.
Skipulagsbreytingin, sem gerð var með nýju lög-
unum frá 1970, er raunverulega í meginatriðum sú,
að þessar sérstöku stofnanir voru sameinaðar
formlega í eina stofnun, Siglingamálastofnun
ríkisins og henni falin formlega þau verkefni öll,
sem áður voru falin sérstofnunum með lögum og
reglugerðum. Samtímis var sú breyting gerð, að
þessi nýja stofnun heyrir undir sama ráðuneyti,
samgönguráðuneytið, en heyrði áður að nokkru
undir fjármálaráðuneytið.
Segja má, að Skipaskoðun ríkisins eigi sér all-
langa sögu. Fyrstu lög, sem gefin voru út um eftir-
lit með skipum, voru nr. 25 árið 1903. En sam-
kvæmt lögum nr. 37, 19. júli 1922, um eftirlit með
skipum og bátum og tilskipun þar um, útgefinni í
Amalíuborg 20. nóvember 1922, er hægt að segja,
að skipaskoðun hafi hafist hér á landi. íslensk
skipaskoðun er því 60 ára gömul árið 1982.
Stofnunin hefur, frá upphafi, þróast samhliða
ÆGIR — 627