Ægir - 01.04.1984, Blaðsíða 13

Aflaforsendur 1984 og ákvörðun um kvóta á bolfisk-
Veiðiskip og fiskveiðistefnu ársins 1984.
Þegar líða tók á árið 1983 varð ljóst að samdráttur
1 þorskafla yrði meiri á árinu en svartsýnustu menn
höfðu spáð. Ennfremur kom fram á aðalfundi L.Í.Ú.
er haldinn var í. byrjun nóvember, það álit fiskifræð-
'nga að takmarka þyrfti þorskaflann við 200 þúsund
lestir á árinu 1984 til þess að stofninn næði að stækka
a ný. Þetta var dökk mynd og uggvænlegri en nokkurn
hafði órað fyrir.
Það er breitt bil milli þess þorskafla sem veiddist á
árinu 1981 sem var 460 þúsund tonn og þeirra 200 þu
Und tonna sem fiskifræðingar lögðu til í skýrslu sinni.
Miklar umræður urðu á aðalfundi L.Í.Ú. um
Vernig haga bæri veiðunum á árinu 1984 og hvernig
^sta ætti þeim gífurlega aflasamdrætti sem fram-
Ur>dan væri. Eitt er víst að flestir voru sammála um að
skrapdagakerfið hefði gengið sér til húðar enda ekki
^takmarkað hægt að beina sókn flota okkar í aðrar
Þsktegundir.
Þiiðurstaða þessarar umræðu varð sú að samþykkt
Var að kanna hvort ekki væri unnt að setja kvóta á
a'lan botnfisk á árinu 1984.
A fiskiþingi sem haldið var skömmu síðar var
einnig samþykkt að setja kvóta á allan bolfisk á árinu
84 og miða kvóta hvers skips við afla s.l. þriggja
ara, og var samþykkt Fiskiþings staðfest af 9 manna
kvi
°tanefnd sem kosin var á aðalfundi LÍÚ 1983.
í árslok 1983 lágu fyrir eftirfarandi staðreyndir:
Bolfiskafli á íslandsmiðum hafði verið á árinu 599
þúsund tonn og þar af þorskur 294 þúsund tonn og
hafði þorskur ekki verið minni áður, ef undanskilin
eru árin 1947 og 1948. Ennfremur lá fyrir endanleg
ákvörðun um aflamark fyrir bolfisk á árinu 1984, það
er 524 þúsund tonn og þar af 220 þúsund tonn af
þorski. Horfur um afkomu útgerðarinnar á árinu 1984
voru því dökkar í upphafi ársins og ljóst að grípa
þyrfti til viðamikilla aðgerða á árinu til þess að gera
þennan aflasamdrátt léttbærari en ella.
I þessari grein hef ég ekki fjallað ítarlega um
afkomu einstakra greina útgerðarinnar heldur reynt
að rekja í stórum dráttum hvernig jafnt og þétt hefur
hallað undan fæti varðandi afkomu útgerðarinnar á
s.l. árum.
Sú dökka mynd af afkomu útgerðarinnar á síðast-
liðnum árum ber þess tæpast vott að eðlilegur og sjálf-
sagður skilningur sé á því að útgerð þurfi að bera sig
á íslandi.
Þegar vel aflast þá er afraksturinn hirtur þannig að
lítið eða ekkert er skilið eftir í fyrirtækjunum og
þegar á bjátar, þá eru fyrirtækin látin mæta því með
því að éta upp sitt takmarkaða eigið fé og safna
skuldum sem koma til með að fjötra þau niður í kom-
andi framtíð.
ÆGIR-181