Ægir - 01.02.1985, Síða 29

Hioskvi. Það var nú meiri íkom-
an."
Um sumarið hélt Forsetinn sig
axabugt, og þar var sömu sögu
p se8Ía' "Við lágum inni í
eykjavík alla daga í bætingu."
þaö var við þessu að búast
ms og Bergur sagði, þá var
ess Von' að þeir rifu á Forset-
num og það var fyrst og fremst af
V|' að þeir renndu blint í sjóinn
Urn botnlagið.
Englendingar voru búnir að
.‘nna sér mörg togmið eftir 17-18
aratogveiðarhérvið land, en þeir
0 Ou fyrst og fremst lagt stund á
Jeita uppi kolableyður,
eVndar flestar innan landhelgi,
ern höfðu nýtzt þeim allvel,
e8na þess hve landhelgin var illa
, ar|n fyrstu ár togara við landið.
andhelgjsgæzlan var að færast í
e ur betra horf en áður um
eessar mundir og togurum ekki
i-'os ^r'bvænlegt við veiðar innan
uunnar og áður, þótt Bretar létu
u engi vel lítinn bilbug á sér
nna í sókn sjnnj á kolamiðin
'nnan línu.
bótt saltaður þorskur væri í
0 u verði í Englandi, þá höfðu
Englendingarnir ekki pláss í
lestum fyrstu togaranna til að
hirða mikinn þorsk með kolan-
um, sem þeir mokuðu upp fyrstu
árin og ensku togararnir reyndu
að forðast þorskinn og voru
óðfúsir að gefa hann íslendingum
allt fram um 1904. Þegar komið
varframá 1907 voru þeirfarnirað
hirða þorskinn enda gátu þeir þá
orðið ísað hann, en þeir lögðu sig
ekki í neinaframkrókaviðað leita
uppi mikil þroskmið, þeirrafiskur
var áfram ýsan og kolinn og Eng-
lendingum gekk frameftir árum
bösulega að fást við fullar vörpur
af þorski. Löngu eftir að íslend-
ingarnir voru komnir með skipti-
gjörð og stert, voru sumir Eng-
lendinganna að bauka við þetta
með gamla laginu, lausri stroffu
og jafnvel rista á vörpurnar til að
haka upp úr þeim.
Af þessu leiddi, að Englend-
ingarfundu hérekki mestu þorsk-
miðin, og þeir sóttu aldrei mikið
í vertíðarmokið fyrir Suðurland-
inu. Eftir að þeir fóru að leggja
aukna stund á þorskinn, var milli-
fiskurinn utan hrygningarslóðar-
innar þeirra fiskur, enda bezti
ísfiskurinn. Og þeir menn nú,
sem eru á móti því að veiddur sé
millifiskur eru ekki að hugsa um
holdgæði fisks til frystingar. Það
er jafnt að vertíðarfiskurinn verk-
ast betur í salt en millifiskur.
Það kom í hlut íslenzku togara-
mannanna að finna öll beztu
þorskmiðin fyrir botnvörpuna,
svo sem Hraunamiðið á Selvogs-
banka, Halamiðið vestra, Jökul-
djúpið útaf Faxaflóa og Jökul-
miðin við Kolluál og út af Svörtu-
loftum og Beruvíkinni. íslending-
ar náðu aftur á móti ekki almennt
sömu þekkingu á kola- og ýsu-
slóðinni og Englendingar.
íslendingar fóru strax að leita
að þorskslóðum fyrir vörpuna og
vildu veiða sem mestan þorsk í
salt. Þeir gátu því takmarkað nýtt
sér togslóðir Englendinganna.
Þeim hefði orðið allt léttara, ef
þeir hefðu getað togað í kjölfar
Englendinganna meðan þeir voru
að komast uppá lagið með þessa
framandi veiðiaðferð. En þeir
urðu að leita á ókunnar slóðir.
íslenzkar skútuskipstjórnir
þekktu svo sem nóg af þorskmið-
um, en reynsla þeirra af hand-
færamiðunum hefur reynzt þeim
villandi, slóðin gat verið ágæt
tOgvír
togvIr
^Vnd. Breyting frá bómutrolli til hleratrolls.
ÆGIR-77