Ægir - 01.09.1985, Blaðsíða 35

rollaróðri, að minnsta kosti
i^lti, og hann fór að auki einn
o a tvo túra út frá Englandi með
8ara, en togveiðar eru flóknari
e,oiaðferð en svo, að menn teli-
vanir af slíkum skammtíma
'*rdómi.
Halldór hafði meiri lærdóm,
ann var á annað ár úti í Englandi
. Ur en hann tók Forsetann, en
a baöerstutturtími til að kynna
^er öll vinnubrögð á dekki og í
[u nasgjanlega og er þess þá enn
a geta þótt áður hafi verið gert,
a bessir frumherjar urðu að
nna sér eigin mið, gátu í því efni
l nema takmarkað notað sér
ekkingu Engléndinganna.
að bjargaði á frumstiginu, að
.. 'r bessir skipstjórar voru hver
rum duglegri menn og harðari
S|0rr|enn og allir miklir skýrleiks-
. enn, sem voru fljótir að átta sig
a Velðiaðferðinni, þótt það yrðu
§n nienn uppaldir á togurun-
oa- sem fitjuðu síðar upp á
Vjungum.
Sama var að segja um fyrstu
'pshafnirnar °g fyrstu skip-
lórana að margir komu full-
°r n'r af skútunum og það tók þá
1 iunlega nokkurn tíma að finna
beima á togurum, svo ólíkt
ern handfærið var trollinu og
u Sepn því fylgdi.
e'r fáu menn á dekkinu, sem
vatu kallast „ekta" togaramenn,
0ru allir lærðir á enskum tog-
rum og vildu hafa sem flest eins
°8 þar gerðist.
En ífyrstu fslensku togaraskips-
1° ounum voru allmargir ung-
'n8ar um eða innan við tvítugt. í
lpn hópi má nefna menn eins
8 Guðmund Jónsson, sem var í
Vrstu skipshöfn Forsetansog Þór-
L.'Un Olgeirsson í fyrstu skips-
fi ,n Marsins. Þessir menn og
^eiri þeirra jafnaldrar, sem komu
t 8,r á togarana, mótuðust af
garasókninni við íslenskar
stæður og með þeirri kynslóð
bæði í brú og á dekki má segja, að
íslensk togarastétt væri fullmótuð
og tæki að fara sínar eigin götur í
ýmsum efnum eftir íslenskum
aðstæðum.
Alla tíð héldu þó íslenskir
togaramenn áfram að taka mið af
þeim ensku, þegar veitt var í ís og
sótt í kola og ýsu og selt á enskum
markaði. í þeirri sókn urðu
íslenskir togaramenn aldrei
fremri þeim ensku.
Það var í hinum miklu
afköstum á þorskveiðunum í salt,
sem íslensku togaramennirnir
skákuðu á eigin spýtum þeim
ensku.
Lausa stroffan
Á fyrstu togurunum, örugglega
fram um 1912, var lausri stroffu
slegið á pokann til að hífa inn
aflann.
Stroffan var vírmanilla með
augum á hvorum enda og þegar
stroffunni hafði verið komið
undir pokann voru augun lögð
saman og pokatalíunni húkkað
í þau bæði.
Það var allajafnan bölvað staut
að koma stroffunni á pokann og
stundum hábölvað og loks gat
baksið orðið svo mikið að menn
væru hættir að hafa um það Ijót
orð og það orðið nær þeim að
biðja fyrir sér. Það var þegar
varpan var kjaptfull og ekki
annað til ráða en skera á „síðum"
niður skver og belg og haka
uppúr vörpunni.
Á því verki að koma stroffunni
undir pokann, var byrjað með
því að bakka á trolliðogfá þannig
pokann til að leggjast að síðunni
eða færast nær henni, en eins og
flestum er kunnugt sem þessar
línur lesa, þá kemur pokinn oftast
upp þvert af skipinu og nokkra
faðma frá síðunni, ef fiskur er í
pokanum.
Væri mikill fiskur í þá náðist
pokinn illa að síðunni, enda
leysti það ekki vandann nema að
hluta, að hann legðistaðsíðunni.
Stroffunni var komið þannig
undir, að henni var slegið í bugt
aftur fyrir pokann og látinn
sökkva bugtinni undir pokanum,
síðan mjakað framundir miðja
poka og þegar það hafði tekist,
ÆGIR-519