Tímarit lögfræðinga - 01.04.1953, Qupperneq 61

Gertœlci.
123
sjálfshjálp. M hefur ekkert í frammi, sem skerðir rétt G.
Hann framkvæmir einungis sjálfur þann rétt, sem hann
hefur til þess að rýma munum G úr húsnæði sínu. Og hann
kastar mununum ekki út eða skilur þá eftir í vanhirðu,
heldur flytur þá heim til G.
Tökum dæmi til samanburðar. A flytzt af jörð, en skilur
þar eftir nokkuð af búfé sínu, sem hann hefur engan rétt
til að hafa þar eftir fardaga. Nýr ábúandi, B, safnar bú-
fénu saman og rekur til A á ið nýja heimili hans og skilar
því þar óskemmdu og með tölu. Átti B að leita til fógeta
(sýslumanns), áður en hann hófst handa um að koma bú-
fénu til A? Réttarvitund almennings mun ekki líta svo á,
að slíkt sé nauðsynlegt. Hún mun telja það fullkomlega lög-
mætt, að B safni búfénu saman og reki það til eigandans,
án nokkurs atbeina fógeta. Hvorki G né A í dæminu eiga
nokkurn rétt til þess að hafa eign sína í húsum eða á landi
M eða B, en þeim virðist fullkomlega rétt að losa sig við
munina sjálfir með framangreindum hætti.
E. A.
-----o----
Frá Hæstarétti
nóv.—des. 1952.
Aðför (Hrd. XXIII. 679).
M og K, sem átt höfðu saman tvö börn, voru skilin lög-
skilnaði, og bar M samkvæmt skilnaðarleyfi að greiða
meðalmeðlag með þessum börnum þeirra. Auk barna þess-
ara tveggja, hafði M konu, sem hann hafði síðar gengið
að eiga, og 5 börn á framfæri sínu. M var opinber starfs-
maður og talinn hafa árið 1951 haft í laun tæpar kr.
27 666,00. Af hálfu K var lögtaks krafizt í launum M, með
því að hann var eignalus, en þeirri kröfu mótmælti hann,
með því að launin nægðu honum ekki til framfærslu fjöl-
skyldu sinnar hér. I dómi hæstaréttar segir, að rétt sé,
að meðlagsgreiðslur þessar gangi fyrir útsvarsgreiðslum